آنچه به آن توجّه دارى، برايت حساب مى‌شود و در آن با دست و سر و ريشت بازى نكن، در دل با خود سخن مگو، خميازه مكش و دستان و سينه‌ات را كشيده و باز مكن، دستانت را بر هم مگذار- كه اين كار مجوس است-،[1] دهان‌بند مبند، خود را آن گونه كه شتر مى‌گستراند، مگستران، بر كف پاهايت منشين و ساعدهايت را بر زمين مگستران، و از انگشتانت صدا در نياور، كه همه اينها كم گذاشتن از نماز است.[2]

278. امام رضا عليه السلام:

مبادا در نمازت تنبلى و يا در آن سستى كنى و يا حقّش را خوار بشمارى و يا حد و مرزش را تباه نمايى و يا مانند نوك زدن خروس، تند و كوتاه سجده كنى و يا نمازت را سبك بگيرى و يا به جاى آن به كالاى دنيا سرگرم شوى و يا در غير وقتش بخوانى ....

هر گاه خواستى به نماز برخيزى، سست و خواب‌آلود و شتابان و بازى‌كنان بر نمى‌خيزى؛ بلكه آن را با آرامش و وقار و درنگ به جا مى‌آورى. و فروتن و افتاده باش؛ فروتن و افتاده براى خداى عز و جل با هاله‌اى از بيم و هراس، اميدوار و بيمناك، همراه با آرامش و ترس و احتياط. پس در پيشگاه او همچون بنده گناهكار فرارى در پيش اربابش بايست. پاهايت‌

[1]. در متن حديث،« لا تكفّر» آمده است كه به دو معناست: گذاشتن دستى بر دست ديگر( تَكتُّف) و خم كردن بدن هنگام ايستادن پيش از ركوع.

[2]. إذا قُمتَ فِي الصَّلاةِ فَعَلَيكَ بِالإِقبالِ عَلى‌ صَلاتِكَ، فَإِنَّما يُحسَبُ لَكَ مِنها ما أقبَلتَ عَلَيهِ، ولا تَعبَث فيها بِيَدِكَ ولا بِرَأسِكَ ولا بِلِحيَتِكَ، ولا تُحَدِّث نَفسَكَ، ولا تَتَثاءَب، ولا تَتَمَطَّ، ولا تُكَفِّر فَإِنَّما يَفعَلُ ذلِكَ المَجوسُ، ولا تَلَثَّم، ولا تَحتَفِز، ولا تَفَرَّج كَما يَتَفَرَّجُ البَعيرُ، ولا تُقعِ عَلى‌ قَدَمَيكَ، ولا تَفتَرِش ذِراعَيكَ، ولا تُفَرقِع أصابِعَكَ، فَإِنَّ ذلِكَ كُلَّهُ نُقصانٌ مِنَ الصَّلاةِ( الكافى: ج 3 ص 299 ح 1، علل الشرائع: ص 358 ح 1).