فاصله نشود، چنين كند.[1]

274. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله:

هر گاه يكى از شما، در نماز به سمت حريمى مى‌ايستد، به آن نزديك گردد، و گرنه شيطان از ميان او و آن مى‌گذرد.[2]

275. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله:

هر يك از شما در نماز، با خط كشيدن جلويش يا سنگ و يا هر چه يافت، براى خود حريمى بسازد، اگر چه چيزى نماز مؤمن را قطع نمى‌كند.[3]

8/ 12: و اين چند كار

276. امام على عليه السلام:

هيچ يك از شما، سست و خواب‌آلود به نماز نايستد و به خود نينديشد؛ چرا كه در پيشگاه پروردگارش ايستاده است. براى بنده از نمازش آن مقدارى مى‌ماند كه در آن، حضور قلب داشته است.[4]

277. امام باقر عليه السلام:

هنگامى كه در نماز ايستاده‌اى، به نمازت توجّه كن، كه تنها

[1]. مَنِ استَطاعَ مِنكُم أن لا يَحولَ بَينَهُ وبَينَ قِبلَتِهِ أحَدٌ فَليَفعَل( سنن أبى داود: ج 1 ص 186 ح 699، مسند ابن حنبل: ج 4 ص 165 ح 11780).

[2]. إذا قامَ أحدُكُم فِي الصَّلاةِ إلى‌ سُترَةٍ فَليَدنُ مِنها، فَإِنَّ الشَّيطانَ يَمُرُّ بَينَهُ وبَينَها( دعائم الإسلام: ج 1 ص 150، منتهى المطلب: ج 4 ص 336).

[3]. لِيَستَتِر أحَدُكُم فِي الصَّلاةِ بِالخَطِّ بَينَ يَدَيهِ وبِالحَجَرِ وبِما وَجَدَ مِن شَي‌ءٍ، مَعَ أنَّ المُؤمِنَ لا يَقطَعُ صَلاتَهُ شَي‌ءٌ( تاريخ دمشق: ج 8 ص 291 ح 2209، تاريخ جرجان: ص 605 الرقم 1073).

[4]. لا يَقومَنَّ أحَدُكُم فِي الصَّلاةِ مُتَكاسِلًا ولا ناعِساً، ولا يُفَكِّرَنَّ في نَفسِهِ؛ فَإِنَّهُ بَينَ يَدَي رَبِّهِ عز و جل، وإنَّما لِلعَبدِ مِن صَلاتِهِ ما أقبَلَ عَلَيهِ مِنها بِقَلبِهِ( الخصال: ص 613 ح 10، الكافى: ج 3 ص 299 ح 1).