إِنْ كانَ وَعْدُ رَبِّنا لَمَفْعُولًا\* وَ يَخِرُّونَ لِلْأَذْقانِ يَبْكُونَ وَ يَزِيدُهُمْ خُشُوعاً؛[1] كسانى كه پيش از نزول آن، بديشان علم داده شده، وقتى بر آنها تلاوت مى‌شود، سجده‌كنان به رو در مى‌افتند و مى‌گويند: پروردگار ما منزّه است. وعده پروردگار ما قطعاً تحقّق يافتنى است. به رو در مى‌افتند و مى‌گريند و بر خشوعشان مى‌افزايد».

3. حكمت، ميوه اخلاص است‌

500. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: بنده خداى عز و جل، خويشتن را چهل روز براى خدا خالص نكرد، مگر آن كه چشمه‌هاى حكمت از دلش بر زبانش جارى گشت.[2]

501. امام على عليه السلام: با تحقّق اخلاص، ديدگان، نور مى‌گيرند.[3]

502. امام على عليه السلام: آن كه ايمانش را خالص كرد، هدايت يافت.[4]

نكته‌

اين احاديث، در حقيقت، تفسير آيه زيرند:

«وَ الَّذِينَ جاهَدُوا فِينا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنا وَ إِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِينَ؛[5] كسانى كه در راه ما مجاهدت مى‌كنند، قطعاً به راه‌هايمان هدايتشان مى‌كنيم، و خداوند با نيكوكاران است».

4. گناه، دل را تار و بيمار و فاسد مى‌كند

503. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: خطا را سياهىِ در دل و عيبِ در سيما و سستىِ در عمل يافتم.[6]

[1]. اسرا: آيه 107- 109.

[2].

[3].

[4].

[5]. عنكبوت: آيه 69.

[6].