387. امام صادق عليه السلام: پيامبر خدا صلى الله عليه و آله هر گاه اين آيه: «و در هيچ كارى نيستى و از سوى او (خدا) هيچ‌ [آيه‌اى‌] از قرآن نمى‌خوانى و هيچ كارى نمى‌كنيد، مگر اين كه ما بر شما گواهيم، آن گاه كه بِدان مبادرت مى‌ورزيد، و هم‌وزن ذرّه‌اى، نه در زمين و نه در آسمان، از پروردگار تو پنهان نيست و نه كوچك‌تر و نه بزرگ‌تر از آن، چيزى نيست، مگر اين كه در كتابى روشن [درج شده‌] است»[1] را مى‌خواند، زار زار مى‌گريست.[2]

388. امام صادق عليه السلام: پيامبر خدا صلى الله عليه و آله به جوانانى از انصار رسيد و فرمود: «مى‌خواهم برايتان قرآن بخوانم. پس هر كه گريست، بهشتى است». آن گاه، آخر سوره زُمَر را خواند:

«و كسانى كه كافر شده، گروه گروه به سوى جهنّم رانده مى‌شوند»[3] تا پايان سوره.

همه گريستند، به جز يك جوان كه گفت: اى پيامبر خدا! خودم را به گريه زدم؛ امّا از چشمم اشكى نيامد. پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: «دوباره برايتان مى‌خوانم. كسى هم كه وانمود به گريستن كند، بهشتى خواهد بود». و دوباره خواند. همگى گريستند و آن جوان هم وانمود به گريستن كرد. پس همگى بهشتى شدند.[4]

ه- پناه بردن به خدا يا درخواست كردن از او

389. مسند ابن حنبل‌- به نقل از عايشه-: تمام شب را با پيامبر خدا صلى الله عليه و آله بيدار مى‌ماندم. ايشان سوره بقره و آل عمران و نساء را مى‌خواند و به هر آيه‌اى مى‌رسيد كه در آن، بيم [و

[1]. يونس: آيه 61.

[2].

[3]. زمر: آيه 71.

[4].