5/ 7 توبه نمودن فُضَيل بن عياض‌

176. تهذيب الكمال‌- به نقل از فضل بن موسى-: فُضَيل بن عِياض، عيّارى بود كه ميان ابيوَرد و سَرَخس، راهزنى مى‌كرد. سبب توبه‌اش، آن بود كه وى، عاشق دختركى (/ كنيزكى) شد. شبى، در حالى كه از ديوار، بالا مى‌رفت تا نزد وى رود، شنيد كه كسى مى‌خوانَد: «آيا گاهِ آن نرسيده است كه مؤمنان، دل‌هايشان به ياد خدا خاشع شود؟!»[1].

چون اين را شنيد، گفت: چرا، اى پروردگار من! گاهِ آن رسيده است.

آن گاه، باز گشت و آن شب را به ويرانه‌اى پناه بُرد و در آن جا، كاروانيانى را ديد كه برخى از ايشان مى‌گفتند: «برويم» و برخى ديگر مى‌گفتند: «تا صبح بمانيم، كه فضيل، در راه است و راه را بر ما مى‌بندد».

فضيل مى‌گويد: من در انديشه شدم و با خود گفتم: من شب در پىِ گناهم و گروهى از مسلمانان، در اين جا از من مى‌ترسند! حتماً خداوند، مرا به اين جا كشانده است تا دست از گناه بشُويَم. بار خدايا! به درگاهت، توبه كردم و توبه‌ام را مجاورت با بيت الحرام، قرار دادم.[2]

[1]. حديد: آيه 16.

[2].