5/ 2 اسلام آوردن جُبَير بن مُطعِم‌

171. البرهان فى علوم القرآن، زَركشى: خطّابى، گفته است: به نظر من، اعجاز قرآن، جهت ديگرى دارد كه مردم (دانشمندان)، از آن، غفلت كرده‌اند و جز شمارى بسيار اندك، كسى آن را نمى‌داند، و آن جهت، اين است كه قرآن، در دل‌ها كارساز است و در جان‌ها، اثر مى‌گذارد؛ زيرا هيچ سخنى جز قرآن، اعم از نظم و نثر نيست كه وقتى به گوش مى‌خورد، دل در حالتى از آن، كاملًا شيرينى و لذّت، و در حالتى هم ترس و هراس، احساس مى‌كند.

خداوند متعال، فرموده است: «اگر اين قرآن را بر كوهى فرو مى‌فرستاديم، يقيناً آن [كوه‌] را از بيم خدا، فروتن [و] از هم‌پاشيده مى‌ديدى»[1] و فرموده است: «خدا، زيباترين سخن را [به صورت‌] كتابى متشابه، متضمّن وعده و وعيد، نازل كرده است. آنان كه از پروردگارشان مى‌هراسند،

[1]. حشر: آيه 21.