2- 1. معارف بنيادين‌

خداى جهان در نگاه قرآن‌

خداى جهان در نگاه قرآن، در مقايسه با همه تأمل‌ها و ژرف‌انديشى‌هاى بشرى در زمينه مبدأ عالم، تفاوتى چشمگير دارد. خداى قرآن، آن ذات يگانه واجد همه كمالات هستى و پيراسته از همه نقايص و خصايص موجودات مادى و امكانى است:

«وَ لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‌.[1]

نام‌هاى نيكو براى خداوند است».

او در عين قرب وجودى و احاطه قيومى، برتر از تخيل تنگ‌مايه بشرى است.

او هم آفريدگار، و هم مدبّر همه هستى است و جهان وجود، جلوه‌نمايى خويش را آنْ به آنْ از او مى‌گيرد:

«كُلَّ يَوْمٍ هُوَ فِي شَأْنٍ‌.

او در هر روزى، مقامى دارد».

افعال او، اهدافى حكيمانه دارند و بر اساس فيض، رحمت و حق صورت مى‌بندند:

«أَ وَ لَمْ يَتَفَكَّرُوا فِي أَنْفُسِهِمْ ما خَلَقَ اللَّهُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ وَ ما بَيْنَهُما إِلَّا بِالْحَقِّ.[2]

آيا در درون خود نينديشيده‌اند كه خدا، آسمان‌ها و زمين و آنچه را ميان آنهاست جز به حق نيافريده است؟».

«وَ ما كانَ عَطاءُ رَبِّكَ مَحْظُوراً.[3]

و بخشايش پروردگارت [از كسى‌] بازداشته نيست».

[1]. اعراف: آيه 180.

[2]. روم: آيه 8.

[3]. اسرا: آيه 20.