بودن و يا شيعه بودنش معلوم نيست شيفته اهل بيت عليهم السلام بود و براى جذب عوام، حوادث تاريخى بويژه، حادثه عاشورا را با نثرى دلپسند به داستان درآورد و در اين ميان مطالب معتبر و غير معتبر و مستند و بدون سند را با هم درآميخت. سبك جديد، فارسى بودن و انگيزه مؤلف براى خواندن كتاب در مجالس عزا، موجب شد تأليف كاشفى نه يك اثر تاريخى كه يك اثر تبليغى و حتى تخيّلى، شمرده شود.

متأسفانه عدم توجه به اين مطلب و قرائت و استنساخ متكرر آن- تا آنجا كه سخنرانان مجالس سوگوارى امام حسين عليه السلام را، «روضه» خوان ناميدند-، زمينه ورود بسيارى از اطلاعات نادرست اين كتاب را به فرهنگ عاشورا فراهم ساخت و در موارد متعددى «زبان حال»، جانشين «زبان قال» حماسه سرايان كربلا گشت.

مصحّح و حاشيه نگار كتاب، علامه ابوالحسن شعرانى نيز در مقدمه‌اش بر كتاب به اين موضوع اشاره كرده است: «از نقل ضعيف در روضة الشهداء عجب نبايد داشت، چون در اداى مقصود واعظ، قوى است، اگر چه براى مقصود مورّخ كافى نيست»[1]. پيش از شعرانى، نيز، ميرزا عبداللَّه افندى، همكار عالم و كتابشناس علامه مجلسى رحمه الله، اكثر روايات اين كتاب و بلكه همه آن را مأخوذ از كتب غير مشهوره و غير قابل اعتماد دانسته‌[2]، سيد محسن امين نيز اين‌

[1]. مقدمه روضة الشهداء: ص 6.

[2]. رياض العلماء: ج 2 ص 190.