وهب راسبى و زيد بن حصين، كار را بر تو تباه كنند. شنيدم كه نسبت به تو چيزهايى مى‌گويند كه اگر بشنوى، رهاشان نمى‌كنى، مگر آن‌كه آنها را بكشى يا كيفر دهى. پس هيچ گاه آنان را از زندان، رها مساز.

گفتم: درباره آنان با تو مشورت مى‌كنم. تو چه پيشنهاد مى‌كنى؟

گفت: من پيشنهاد مى‌كنم آنها را فرا خوانى و گردنشان را بزنى.

در اين هنگام، دانستم كه او نه پرهيزگار است و نه خردمند. گفتم: به خدا سوگند، گمان نبرم پارسا و خردمندى سودرسان باشى. به خدا سوگند، سزاوار بود كه اگر مى‌خواستم آنان را بكُشم، بگويى: از خدا پروا كن؛ چرا خونشان را حلال مى‌دانى با آن‌كه كسى را نكشته‌اند و با تو به جنگ برنخاسته‌اند و از طاعتت بيرون نرفته‌اند؟».

98. امام صادق عليه السلام: امير مؤمنان على بن ابى طالب- كه درود خدا بر او باد-، در كوفه به مردم مى‌فرمود: «اى مردم كوفه! آيا گمان مى‌كنيد نمى‌دانم چگونه شما را به راه آورم؟ چرا؛ وليكن خوش ندارم كه شما را با بهاى تباه كردن خويش، به راه آورم».