گواراترين نعمت‌هاى الهى است كه با نعمت تن‌درستى و سلامت برابرى مى‌كند، همه مردم به آن نياز دارند و بدون آن، شادى در زندگى بى‌مفهوم است؛ ولى با اين همه كمتر كسى قدر اين نعمت بزرگ را مى‌داند:

نِعمَتانِ مَكفورَتانِ: الأَمنُ وَالعافِيَةُ.[1]

دو نعمت‌اند كه كفران مى‌شوند: امنيت و سلامت.

در مقابل، نبودِ امنيت يكى از سخت‌ترين نقمت‌هاى الهى است.

زندگى براى مردمى كه امنيت ندارند، لذّتبخش نيست و معيار ارزش وطن، ميزان برخوردارى آن از امنيت است؛ بلكه چنان است كه از امام على عليه السلام روايت شده:

شَرُّ الأوطانِ ما لَم يَأمَن فيهِ القُطَّانُ.[2]

بدترين وطن، جايى است كه ساكنانش در آن، در امان نباشند.

2. سرزمنينِ نمونه در امنيت‌

اهمّيت امنيت اجتماعى در اسلام، تا آن جاست كه مركز طلوع خورشيد تابناك اين آيين آسمانى، يعنى مكّه، «البلد الأمين (شهر امن)» ناميده شده و مقرّرات شديدى براى اجتناب از هرگونه نزاع، كشمكش و جنگ و خونريزى در

[1]. ر. ك: ص 16 ح 4410.

[2]. ر. ك: ص 18 ح 4420.