مى‌تواند قرائت‌هاى مختلف را برتابد، بويژه با نظر به اين كه اختلاف قرائت، بسا مايه برداشت‌ها و تفاسيرى گوناگون و گاه متناقض هم باشد.[1]

آنچه در باره اختلاف قرائت‌ها در دوران پيامبر صلى الله عليه و آله گزارش شده يا بر اساس روايت‌

«انزِلَ القُرآنُ عَلى سَبعَةِ أحرُفٍ»[2]

ادّعا شده،[3] با فرض پذيرش صحت آنها، بر اختلاف لهجه‌ها قابل حمل است كه امرى كاملًا طبيعى است.[4] بر اساس اين نگرش، اختلاف ايجاد شده بر سر قرائت قرآن، از نظر ما، پديده‌اى نامبارك است كه عواملى چند (نظير: كاستى‌هاى خطّ عربى در دوران نگارش قرآن و اجتهادهاى قرّاء)، آن را پديد آورده‌اند؛ اما با اراده تخلف ناپذير الهى مبنى بر حفظ قرآن از هرگونه آسيب، اين پديده نتوانست به قرائت توده مسلمانان- كه همين قرائت و نگارش متداول بين مردم است-، كم‌ترين آسيبى برساند.

2. ادلّه روايى مدّعيان تحريف‌

اوّل. روايات اهل سنّت‌

محدّث نورى معتقد است كه: «روايات تحريف، در منابع اهل سنّت نيز راه يافته‌اند و مدّعاى آنان بر نَسخ تلاوت برخى آيات ادّعايى، معنايى جز تحريف ندارد».

در باره وجود اين دست از روايات در منابع اهل سنّت نمى‌توان ترديد كرد. برخى قرآن‌پژوهان، 24 مورد از اين گونه روايات را بررسى كرده‌اند كه همه آنها به صحابه منتهى مى‌شوند، چنان كه مدّعاى حذف چهار آيه رجم، رغبت، جهاد و فراش، از جانب خليفه دوم مطرح شده است. ادّعاى وجود آيه رضعات از سوى عايشه،

[1]. ر. ك: فرائد الاصول: ج 1 ص 157.

[2]. بحار الأنوار: ج 31 ص 207؛ صحيح البخارى: ج 6 ص 100.

[3]. ر. ك: ص 232( پژوهشى در باره احاديث نزول قرآن بر هفت حرف).

[4]. براى آگاهى بيشتر در اين باره، ر. ك: التمهيد فى علوم القرآن: ج 2 ص 81- 98.