پيشْ‌فرض ضرورت عرضه احاديث بر قرآن، اين است كه قرآن به عنوان معيار تمييز روايات سره از ناسره، خود، از هر گونه آسيب، جعل و دستبرد، مصون و پيراسته باشد. به عبارت ديگر، ميزان بازشناخت روايات سره، قرآن است و در صورتى كه تحريفى به قرآن راه يافته باشد، نمى‌توان يقين كرد كه خود از ناسره پاك است و ارجاع احاديث به معيارى كه سلامت خود آن معلوم نيست، معنا ندارد.

همين طور اگر مصون از كاستى و دستبرد نبود، به طور مطلق نمى‌توانست سنجه‌اى براى احاديث مشكوك باشد؛ زيرا با عنايت به گستردگى حجم احاديث و مضبوط نبودن موارد و گونه‌هاى مقتضى ترديد در روايات، هرگونه كاستى در قرآن مى‌تواند به اطلاق مورد اشاره در سنجه بودن قرآن براى احاديث آسيب برساند. بنا بر اين، دلالت روشن اين دسته احاديث، جاى تشكيك ندارد.

دو. مرجعيت قرآن در وضعيت فتنه: بنا بر رواياتى معتبر، مسلمانان هنگام پيش آمدن فتنه‌ها بايد به قرآن رجوع كنند. اين روايات، هيچ قيدى ندارند و مسلمانان را به صورت عام و مطلق، مأمور به رجوع به قرآن مى‌كنند، مانند روايت پيامبر صلى الله عليه و آله كه مى‌فرمايد:

إذَا التَبَسَت عَلَيكُمُ الفِتَنُ كَقِطَعِ اللَّيلِ المُظلِمِ فَعَلَيكُم بِالقُرآنِ.[1]

هر گاه فتنه‌ها همچون پاره‌هاى شب تار، شما را فرا گرفت، به قرآن روى آوريد.

همچنين:

القُرآنُ هُدىً مِنَ الضَّلالَةِ، وتِبيانٌ مِنَ العَمى‌، وَ ... وما عَدَلَ أحَدٌ عَنِ القُرآنِ إلّاإلَى النّارِ.[2]

قرآن، راه‌نمايى‌اى است در گم‌راهى، و بينايى‌اى در كورى، و ... هيچ كس از قرآن منحرف نمى‌شود، مگر آن كه به سوى دوزخ، ره‌سپار مى‌گردد.

[1]. ر. ك: ج 3 ص 30 ح 749.

[2]. ر. ك: ج 3 ص 38 ح 763.