-/ «إنَّ» كه در اين آيه دو بار به كار رفته است.

-/ كاربست ضمير فصل «نَحْنُ» در فقره نخست آيه: «إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ».

-/ «لام» در «لَحَافِظُونَ».

-/ مقدم شدن كلمه «لَهُ» بر واژه «لَحَافِظُونَ» در فقره دوم: «إِنَّا لَهُ لَحافِظُونَ»، در حالى كه بر اساس نقش مفعولى بايد پس از آن قرار مى‌گرفت. چنين تقديمى خود حكايت از نوعى اختصاص و تأكيد دارد.

سه. در اين آيه، به جاى ساختار مفرد از ساختار جمع استفاده شده است كه بر اراده حتمى و همراه با قدرت در تحقق وعده حفظ و صيانت قرآن دلالت دارد.[1] به گفته زمخشرى آن جا كه مقام قدرت و عظمت و نشان دادن هيمنه خداوند است، از ضماير جمع استفاده شده است؛[2] گويا خداوند مى‌خواهد اعلام كند كه از تمام قدرت و لشكريان خود براى تحقق خواسته‌اش (حفظ و صيانت قرآن) بهره مى‌جويد.

چهار. ميان دو بخش آيه، رابطه‌اى منطقى و گسست‌ناپذير برقرار است: در فقره نخست، بر نزول قرآن از سوى خداوند تأكيد شده است كه آن را بايد نوعى مقدّمه‌چينى و اقامه برهان براى فقره دوم دانست كه در آن، مدعا يعنى حفظ قرآن توسط خداوند ذكر شده است. گويا چنين گفته شده است: ما قرآن را حفظ مى‌كنيم؛ زيرا قرآن از مبدأ علم، حكمت و قدرت الهى نازل شده است. خداوند با احاطه علمى خود، از هر گونه تلاش براى دخل و تصرّف و مقابله با قرآن، آگاه است و به سبب حكمت خود، مصلحت را در حفظ و صيانت قرآن مى‌داند و با قدرت بى انتهاى خويش، همه كوشش‌ها را براى رويارويى با قرآن، بى‌اثر مى‌سازد.

[1]. أضواء البيان: ج 7 ص 288.

[2]. الكشاف: ج 2 ص 390.