ديگرى جاى مى‌دهد و يا از دلش خارج مى‌سازد، شكايت كرد. همان گونه كه محبّت، امرى قلبى است و بود و نبودش در اختيار انسان نيست. آن كه محبّت را در دل ايجاد مى‌كند، و آنكه مانع ايجاد محبّت مى‌شود و يا آن را از قلب بيرون مى‌كند، خداست. لذا براى اين كه محبّت دوستان خدا در دل شعله‌ور گردد و محبّت ما در دل دوستان خدا ايجاد شود، و همچنين بغض و كينه دشمنان خدا در دل ما زبانه كشد، بايد به خداوند متعال متوسّل شد و از او يارى جست.

قرآن كريم به نقش خدا بر ايجاد الفت و دوستى تصريح مى‌كند و مى‌فرمايد:

وَ اذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنْتُمْ أَعْداءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْواناً.[1]

و از نعمتى كه خدا بر شما ارزانى داشته است، ياد كنيد؛ آن هنگام كه دشمن يكديگر بوديد و او دل‌هايتان را به هم مهربان ساخت و به لطف او برادر شُديد.

برخى معصومان (عليهم السلام) نيز در برخى متون دعايى، آشكارا ديدگاه خود را نمايان ساخته‌اند. امام زين العابدين (ع) در يكى از دعاهاى خود به خداوند مى‌فرمايد:

اللَّهُمَّ اقذِف في قُلُوبِ عِبادِكَ مَحَبَّتي ... أَحِبَّني وَ حَبِّبني و ....[2]

خدايا! محبّت مرا در دل‌هاى بندگانت بينداز ... مرا

[1]. آل‌عمران: آيه 103.

[2]. بحار الأنوار: ج 92 ص 298 ..