فصل هفتم: آسيب‌شناسى تفسير قرآن‌

آسيب‌شناسى تفسير قرآن به طور عام، و آسيب‌شناسى احاديث تفسيرى به طور خاص، يكى از ضرورى‌ترين مباحث اصولى تفسيرى، در جهت ارائه تفسير جامع اين كتاب آسمانى است.

بى‌توجّهى به آسيب‌هاى تفسير، موجب گرديد كه جريان‌هاى مختلف تفسيرى كه در تاريخ اسلام پديد آمدند،[1] در تبيين مقاصد اصلى قرآن، دچار خطا شوند، و پندارهاى‌خود را به نام حقايق قرآنى، در جامعه ترويج نمايند.

گفتنى است كه پيامبر صلى الله عليه و آله و اهل بيت عليهم السلام نسبت به آسيب‌هاى تفسير قرآن، و خطر تفسير نادرست آن، مكّرر و با بيان‌هاى گوناگون، هشدار داده‌اند. اين روايات هشدارآميز را به چند دسته مى‌توان تقسيم كرد:

[1]. ر. ك: آسيب‌شناسى جريان‌هاى تفسيرى، محمّد اسعدى و همكاران، ج 1. در اين كتاب، جريان‌هاى روايت‌گروى، سلفى‌گروى، باطنى، صوفى و عرفانى، قرآن‌گرايى افراطى، تفسير علمى، و آسيب‌هايى كه در تفسير قرآن، جريان‌هاى ياد شده را تهديد مى‌كنند، به تفصيل، مورد بررسى قرار گرفته اند.