تفسيرى و اعتقادى، حجّت نيستند.[1] خلاصه استدلال كسانى كه خبر ثقه را در تفسير قرآن حجت نمى‌دانند، عبارت است از:

الف- سيره عقلا در حجّيت خبر ثقه، گزارش‌هايى را كه جعل و دسّ در آن فراوان است، شامل نمى‌شود بنا بر اين نمى‌توان به سيره عقلا در اثبات حجّيت خبر واحد استدلال كرد.[2] ب- ادلّه شرعى حجّيت خبر واحد نمى‌تواند شامل اخبار آحاد در غير احكام شرعى شود؛ زيرا جعل تشريعى، تنها در مواردى معنا دارد كه‌

[1]. ر. ك: الميزان فى تفسير القرآن: ج 6 ص 57 و ج 8 ص 57 و 141 و ج 9 ص 211 و 212، ج 10 ص 351 و 348 و ج 14 ص 205 و 206.

[2]. متن سخن علّامه اين گونه است:« إن روايات التفسير إذا كانت آحادا لا حجية لها إلا ما وافق مضامين الآيات بقدر ما يوافقها على ما بين فى فن الأصول فإن الحجية الشرعية تدور مدار الآثار الشرعية المترتبة فتنحصر فى الأحكام الشرعية و أما ما وراءها كالروايات الواردة فى القصص و التفسير الخالى عن الحكم الشرعى فلا حجية شرعية فيها.