آميخت تا آن گاه كه زمين، پيرايه خود را برگرفت و آراسته گرديد و اهل آن پنداشتند كه آنان، بر آن قدرت دارند. شبى يا روزى فرمان [ويرانى‌] ما آمد و آن را چنان در ديده كرديم كه گويى ديروز وجود نداشته است. اين گونه، نشانه‌ها [ى خود] را براى مردمى كه مى‌انديشند، به روشنى بيان مى‌كنيم).

در جاى ديگرى نيز اين گونه مَثَل زده است:

(وَ اضْرِبْ لَهُمْ مَثَلَ الْحَياةِ الدُّنْيا كَماءٍ أَنْزَلْناهُ مِنَ السَّماءِ فَاخْتَلَطَ بِهِ نَباتُ الْأَرْضِ فَأَصْبَحَ هَشِيماً تَذْرُوهُ الرِّياحُ وَ كانَ اللَّهُ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ مُقْتَدِراً).[1]

و براى آنان، زندگى دنيا را مَثَل بزن كه مانند آبى است كه آن را از آسمان، فرو فرستاديم. سپس، گياه زمين با آن در آميخت و [چنان‌] خشك گرديد كه بادها پراكنده‌اش كردند؛ و خداست كه همواره بر هر كارى تواناست).

در همين راستا امام على (ع) در توصيف دنيا مى‌فرمايد: «آن (دنيا)، چون مرغزارى است كه گياهانش قد كشيده‌اند و بيننده‌اش را خوش مى‌آيد، آبش گواراست و خاكش خوش. از آوندهايشان تَرى مى‌تراود و از شاخه‌هايشان ژاله مى‌چكد، و چون سبزه‌هايش رشد كنند و گل و گياهانش قامت بيفرازند، به ناگاه، بادى وزيدن مى‌گيرد و برگ‌ها را فرو مى‌ريزد و آن همه نظم و هماهنگى را از هم مى‌پراكند و چنان مى‌شود كه خداوند فرموده است: (و چنان خشك گرديد كه بادها پراكنده‌اش كردند، و خداست كه همواره بر هر كارى تواناست). دنيا را بنگريد كه از آنچه شما را خوش مى‌آيد، چه فراوان دارد و آنچه شما را سودمند مى‌افتد، چه اندك دارد».[2]

امام صادق (ع) نيز در وصف دنيا مى‌فرمايد: «اين دنيا، اگرچه با خرّمى‌هايش لذّت‌

[1]. سوره كهف، آيه 45.

[2]. امام على( ع)- در توصيف دنيا-: