تغيير رويكرد در روان‌شناسى‌

با توجّه به پيامدهاى منفى اين رويكرد، روان‌شناسان نيز از آن رويگردان شده‌اند. براساس نظر يورگنسن و نفستاد،[1] آلان كار و ساير روان‌شناسان مثبت‌گرا، رويكرد نخست به زندگى خوب و شادكامى، لذّت‌گرايى بوده است. رويكرد لذّت‌گرا، شادمانى و زندگى خوب را بر حسب جستجوى لذّت و پرهيز از درد تعريف مى‌كند.[2] اين رويكرد (لذّت‌گرايى) ريشه در فلسفه يونان قديم دارد. اپيكور، فيلسوف يونانى معتقد بود كه هدف هر انسانى در پايان، كسب بيشترين لذّت و رهايى از درد است. اين رويكرد در ديدگاه‌هاى فلاسفه اروپايى ادامه داشت تا در قرن نوزدهم كه فيلسوف انگليسى، جرمى بنتام،[3] ديدگاه فايده‌گرايى‌[4] را از آن اقتباس كرد و پس از او جان استوارت ميل،[5] به تشريح آن پرداخت و با تفاوت‌هايى آن را تبيين كرد.

پس از جدايى روان‌شناسى از فلسفه، رويكرد لذّت‌گرايى در آثار روان‌شناسان به روشنى، مشهود بود. ويترسو[6] در اين زمينه، بويژه به جيمز، ثرندايك،[7] وونت‌[8] و فرويد[9] اشاره دارد.[10] ثرندايك به مولّفه لذّت در اصل اثر خود پرداخته است. در نظريه سه‌بُعدى وونت در باره «تجربه هوشيار»، يك بُعد مهم، كيفيت لذّت بود. همزمان با وونت، جيمز در بررسى حالت‌هاى عاطفى در مورد احساسات لذّت و عدم لذّت ناشى از تغييرات بدنى، به نظريه‌پردازى پرداخت. در نظريه فرويد نيز لذّت و اصل لذّت، جايگاه خاصّى دارد.

[1]

[2]. روان‌شناسى شادى، ص 98.

[3].Bentham ,J .

[4].Utili tarianism .

[5].John Stuart Mill .

[6].Vitterso ,J .

[7].Thorndik .

[8].Wundt ,W .M .

[9].Freud .

[10]