به اعتياد همچنان به عنوان يك محرّك قوى، وجود خواهد داشت. لذّت، يكى از ابعاد انسان و از جمله امورى است كه براى زندگى لازم است. آنچه نادرست است، اين است كه انسان، محور زندگى خود را بر لذّت و كامجويى از زندگى قرار دهد. اين مبنا موجب بدمستى در خوشايند و بى‌تابى در ناخوشايند مى‌گردد. اگر لذّت، فلسفه زندگى قرار گيرد، انسان در خوشايند، دچار فرح و فخر و در ناخوشايند، دچار يأس و جزع مى‌شود و اين هر دو از زمينه‌هاى بسيار مهم گرايش به اعتياد است. سرّ آن نيز اين است كه خوشايندها مطابق طبع لذّتجوى انسان‌اند و از تأمين آن انسان به وجد مى‌آيد. از اين رو به سمت اعتياد به عنوان يك لذّت ناب، روى مى‌آورد! هر چند در اين داورى، اشتباه كرده است.

از سوى ديگر، ناخوشايندها مخالف اين طبع انسان است و او را برآشفته و نالان مى‌كند. از اين رو به اعتياد به عنوان يك عامل تسكين دهنده گرايش پيدا مى‌كند. به بيان ديگر، وقتى لذّت، محور قرار گيرد، انسان، وضعيت خود را بر اساس معادله لذّت ارزيابى مى‌كند. بر اساس اين معادله، لذّت، معيار داورى و احساس انسان قرار مى‌گيرد، نه خير و سعادت.

رويكرد لذّت، پيامدهاى منفى زيادى داشته است؛ از اين رو، دانشمندان نيز بر اساس پژوهش‌هاى تجربى به اين نتيجه رسيده‌اند كه براى داشتن يك زندگى خوب، بايد اين رويكرد را تغيير داد. اديان، بويژه دين اسلام نيز از آغاز، رويكرد زندگى را بر لذّت قرار نداده‌اند. آگاهى از اين مطالب، نقش مهمّى در تغيير رويكرد انسان خواهد داشت. براى تغيير رويكرد، بايد اطلاعات كافى به مخاطبان ارائه گردد. مخاطبى كه لذّت‌گرايى را بهترين رويكرد در زندگى مى‌داند، بايد نسبت به ماهيت و واقعيت اين رويكرد، آگاه شود. براى اين كار لازم است اطلاعات كافى و لازم در باره پيامدهاى اين رويكرد و مخاطرات آن در اختيار گروه مخاطب قرار گيرد. مشاوران، مددكاران و افراد درگير با معتادان مى‌توانند با ارائه اطلاعات لازم در اين زمينه، به لحاظ شناختى، زمينه دورى از اعتياد را فراهم آورند.