آينده زندگى‌اش در تسخير سختى امروز نخواهد بود.[1] اگر دنيا ناپايدار است، نه خوشى آن پايدار خواهد بود و نه ناخوشى آن. خوشى و ناخوشى، موقعيت‌هاى متفاوتى هستند كه به دنبال يكديگر در حركت اند و انسان، در هر بخشى از زندگى، با يكى از آنها رو به رو مى‌شود. همان گونه كه ناخوشى به دنبال خوشى است و نبايد از خوشايند زندگى، سرمست شد، ناخوشى نيز به دنبال خود، خوشى را خواهد داشت و لذا نبايد نااميد و زمينگير شد.

توجّه به موقّتى بودن سختى‌ها و گشايش آينده، توان تحمّل انسان را افزايش مى‌دهد و از شدّت تنيدگى مى‌كاهد و آن را تحمّل‌پذير مى‌سازد. به همين جهت، معصومان (عليهم السلام) با «توجّه‌دهى» به همين اصل، افراد گرفتار را آرام مى‌ساختند.

محمّد بن عجلان مى‌گويد: نزد امام صادق (ع) بودم كه كسى از نيازمندى خود به حضرت شكايت كرد. ايشان در پاسخ وى فرمود:

اصبِر فَإِنَّ اللَّهَ سَيَجعَلُ لَكَ فَرَجاً.[2]

بردبار باش كه به زودى، خداوند، فرج تو را خواهد رساند.

شخص ديگرى خدمت امام صادق (ع) مى‌رسد و از ستم برادران و عموزادگانش شكايت مى‌كند. اين جا نيز امام (ع) وى را به گشايش آينده توجّه مى‌دهد و از وى مى‌خواهد كه بردبار باشد.[3]

همچنين براى آرام كردن تاجر ورشكسته‌اى كه از اصحاب ايشان بود و دچار فشار روانى شده بود، از روش توجّه‌دهى به آينده نيز استفاده مى‌كند و مى‌فرمايد:

[1]. امام على( ع):

[2]. الكافى، ج 2، ص 250، ح 6؛ مشكاه الأنوار، ص 271؛ بحار الأنوار، ج 68، ص 219، ح 9.

[3].