است![1] لذا از پيامبر خود مى‌خواهد كه بردبار باشد و به زيبايى از آنان كناره گيرد و او را با آنان تنها گذارد![2]

به تصريح روايات اسلامى، ثروتى كه از راه گناه به دست آيد و در راه گناه خرج شود، نعمت استدراج است كه سرانجامى شوم و همراه با بدبختى و سيه‌روزى دارد. عقبة بن عامر مى‌گويد: روزى پيامبر خدا (ص) فرمود:

إذا رَأَيتَ اللّه يُعطِي العَبدَ مِنَ الدُّنيا عَلى مَعاصيهِ ما يُحِبُّ، فَإِنَّما هُوَ استِدراجٌ.

هر گاه ديدى كه خداوند بهره دنيا را به بنده‌اى عطا مى‌فرمايد تا به گناهانى كه مى‌خواهد، بپردازد، اين، جز پله پله فرو افتادنش نيست.

سپس پيامبر خدا (ص) اين آيه را تلاوت فرمود:

(فَلَمَّا نَسُوا ما ذُكِّرُوا بِهِ فَتَحْنا عَلَيْهِمْ أَبْوابَ كُلِّ شَيْ‌ءٍ حَتَّى إِذا فَرِحُوا بِما أُوتُوا أَخَذْناهُمْ بَغْتَةً فَإِذا هُمْ مُبْلِسُونَ)[3].[4]

پس چون آنچه را بدان پند داده شدند، فراموش كردند، درهاى همه چيز را بر آنان بگشوديم و چون بدانچه داده شدند، شادمان گشتند، ناگهان بگرفتيمشان؛ پس همان دم نوميد شدند).

[1].( وَ لا يَحْسَبَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّما نُمْلِي لَهُمْ خَيْرٌ لِأَنْفُسِهِمْ إِنَّما نُمْلِي لَهُمْ لِيَزْدادُوا إِثْماً وَ لَهُمْ عَذابٌ مُهِينٌ؛ و كسانى كه كافر شدند، مپندارند كه مهلتى به آنان مى‌دهيم، خير آنهاست؛ همانا مهلتشان مى‌دهيم تا بر گناه بيفزايند؛ و ايشان را عذابى خواركننده است).( سوره آل عمران، آيه 178).

[2].( وَ اصْبِرْ عَلى‌ ما يَقُولُونَ وَ اهْجُرْهُمْ هَجْراً جَمِيلًا\* وَ ذَرْنِي وَ الْمُكَذِّبِينَ أُولِي النَّعْمَةِ وَ مَهِّلْهُمْ قَلِيلًا؛ و بر آنچه مى‌گويند، شكيبا باش و به شيوه‌اى نيكو از آنان كناره گير\* و مرا با آن دروغ‌انگاران كامران و توانگر واگذار و اندكى مهلتشان ده)( سوره مزمّل، آيه 10- 11).

[3]. سوره أنعام، آيه 44.

[4]. مسند ابن حنبل، ج 6، ص 122، ح 17313؛ المعجم الكبير، ج 17، ص 331، ح 913؛ شُعَب الايمان، ج 4، ص 128، ح 4540 كنز العمّال، ج 11، ص 90، ح 30743؛ تنبيه الخواطر، ج 2، ح 232.