از او نزديك به پنجاه روايت در كتب اربعه نقل شده است. بزرگان و عالمانى همچون: ابن ابى عمير، بزنطى، احمد بن محمّد بن عيسى و فضالة بن ايوب، از او روايت كرده‌اند. بنا بر اين، با توجّه به نقل ابن ابى عمير و بزنطى، توثيق او اثبات مى‌شود.

دو. بكر بن صالح: كثير الروايه است. نزديك به دويست و بيست حديث به نقل از او در كتب اربعه گزارش شده است. عالمانى همچون: حسين بن سعيد، احمد بن محمّد بن عيسى، على بن مهزيار و محمّد بن يحيى العطّار از او نقل حديث كرده‌اند. اگر چه نجاشى، او را ضعيف شمرده است،[1] ولى اعتماد نويسندگان كتب اربعه حديثى شيعه و راويان بزرگى كه نام آنها را آورديم، سبب اعتبار بخشى به شخصيت و احاديث او مى‌شود.

3. گزارش جابر بن يزيد جُعفى از امام باقر عليه السلام: اين سند در كتاب‌هاى‌ كمال الدين‌ و الغيبة طوسى نقل شده است. برخى از افراد واقع در سند، همچون: محمّد بن نعمه سلولى، عبد اللَّه بن قاسم و عبد اللَّه بن خالد، مجهول و يا مهمل هستند. بنا بر اين، سند اين حديث از منظر رجالى، معتبر نخواهد بود.

بنا بر اين، حتّى اگر راوى دوم اين گزارش، يعنى ابو السفاتج را نيز معتبر بشماريم، تأثيرى در تقويت سند نخواهد داشت.

4. افزون بر گزارش‌هايى كه در متن كتاب آورده‌ايم، گزارش ديگرى از حديث لوح نيز موجود است كه از منظر طرق و اسناد، از اعتبار لازم برخوردار نيست. مثلًا گزارش محمّد بن سنان از امام صادق عليه السلام:[2] سند اين متن، ضعيف است؛ چون افراد مجهول در آن قرار دارند. افزون برآن، روايت كردن محمّد بن سنان از امام‌

[1]. رجال النجاشى: ج 1 ص 270 ش 274.

[2]. ر. ك: الأمالى، طوسى: ص 291 ح 566.