حرام است و نشوز و سركشى به حساب مى‌آيد؟

بيشتر فقها و مفسران، نشوز زن را به معناى خوددارى او از تمكين بدون داشتن عذر مى‌دانند؛ زيرا تنها حق شرعى مرد- كه فقها بر آن اتفاق نظر دارند و زن، موظّف به رعايت آن است-، عدم خوددارى او از استمتاع شوهرش با وى است و در مورد بيرون رفتن زن از خانه بدون اذن شوهر، بين فقها اتفاق نظر نيست. عدّه‌اى مطلقا آن را نهى مى‌كنند و عدّه‌اى معتقدند كه اگر بيرون رفتن زن، باعث از بين رفتن حق تمتّع مرد از زن شود، حق ندارد بدون اجازه او از خانه خارج شود. بنابراين، طبق اين تفسير، اگر زن بدون عذر، خود را بر شوهرش عرضه نكرد و اجازه نداد كه شوهرش با او آميزشى كند، مرد، ابتدا بايد با او صحبت كند و او را نصيحت كند، و اگر مفيد واقع نشد و زن همچنان به روش خود ادامه داد، مرد حق دارد كه در بستر از آنها دورى كند و به اصطلاح، به حالت قهر بخوابد. اگر بازهم مؤثّر واقع نشد، مى‌تواند او را بزند، البته به گونه‌اى كه از حدود موازين شرعى، تخلّف نكند.

درواقع، خداوند در اين آيه، سه مرحله براى حلّ اين مشكل تعيين مى‌كند. در مرحله اوّل، مرد با همسرش صحبت مى‌كند و اتفاقا از نظر روان‌شناسى هم اين، يكى از روش‌هاى حل مسئله است كه زوجين با يكديگر گفتگو كنند و از اين طريق، مشكلاتشان را حل كنند؛ و امّا اگر گفتگو مفيد واقع نشد و زن همچنان به روش خود ادامه داد، مرد مى‌تواند وارد مرحله دوم شود و آن اين است كه در بستر، از همسرش روى‌گردانى كند. از نظر علمى نيز يكى از روش‌هاى درمان سردمزاجى زنان، خوددارى از آميزش با آنهاست. (البته در اين‌جا اين اشكال مطرح مى‌شود كه در آن روش درمانى، مرد، ديگر تمتّعات را انجام مى‌دهد، ولى آميزش نمى‌كند و وقتى كه مرد قهر باشد، خود به خود، ديگر تمتّعات را انجام نخواهد داد).

امّا بحث و اشكال بر سر روش سوم است و آن، اين‌كه آيا زدن زنى كه حاضر به آميزش نيست، واقعا مفيد است؟

در اين‌جا بايد باز به كلمه نشوز برگرديم و اين‌كه نشوز، به معناى عصيان و سركشى است و تفاوت بسيارى بين اين نوع خوددارى از انجام دادن وظايف جنسى‌