در اين حديث، خداوند متعال، دوست داشتن را از بهترين اعمال معرفى كردند.

والدين، با آگاهى از اين‌گونه روايات، به اهميت دوست داشتن كودكان پى خواهند برد.

روشن است كه اين همه سفارش براى محبّت كردن به فرزند، به دليل آثار روانى- عاطفى و اخلاقى است كه مى‌تواند زمينه رشد و تعالى را در كودكان فراهم سازد و بر رشد سالم جنسى و پيشگيرى از ابتلا به انحراف جنسى ايشان تأثير بگذارد. اين تأثير از چند جهت است:

اولا، ارضاى نياز به محبّت در كودكان، به اندازه كافى، آنها را از وقوع در انحرافات جنسى و ولع شهوانى محافظت مى‌كند و كمبود محبّت، زمينه انحراف جنسى را فراهم مى‌سازد. كارن هورناى (روانكاو معروف) معتقد است كه افراد عصبى‌اى كه از كمبود محبّت و آميختگى نياز عصبى به محبّت و تمايلات جنسى پديد آمده‌اند، به سه دسته تقسيم مى‌شوند: گروه اوّل، با يك حالت عطشى سيرى‌ناپذير و اجبارى، مدام به دنبال ارضاى شهوت‌هايشان هستند، از اين شاخه به آن شاخه مى‌پرند، از رفتار و حالتشان مى‌توان فهميد كه به شدّت، احساس ناامنى روحى، احساس بى‌پناهى و بى‌كسى مى‌كنند و اگر حتّى براى مدّتى كوتاه، امكان رفع شهوت برايشان پيش نيايد و با كسى رابطه جنسى نداشته باشند، فوق العاده مضطرب و ناآرام مى‌شوند. گروه دوم، در عين حال كه تمايلات شهوتى شديد و اجبارى دارند، به علّت ترمزها و مشكلات درونى خود، عملا توان ارضاى تمايلات جنسى خود را ندارند و با اين وجود، با حالت بى‌تفاوتى، به هركسى كه در تماس و رابطه با آنها قرار مى‌گيرد، گرايش شهوتى پيدا مى‌كند. گروه سوم، در زمينه امور جنسى و هرگونه تماسى با انسان‌ها، داراى ترمزهاى روحى هستند، بى‌اختيار و اجبارا به استمنا متوسّل مى‌شوند. اين افراد، با دفع شهوت از طريق استمنا، لذّت بيشترى مى‌برند تا از طريق رابطه جنسى عادى و طبيعى. بنابراين، عدم ارضاى نياز به محبّت، به اندازه كافى در كودك، منشأ انواع اختلالات جنسى مى‌شود.

ثانيا، محبّت به اندازه كافى در كودكى، باعث مى‌شود كه افراد در زندگى خانوادگى‌