در امر حجاب، اسلام قصد ندارد با طبيعت زن، كاملا مبارزه كند؛ زيرا با حكمت خداوند، در تضاد است. خداوند، خودش اين ميل را در وجود زن قرار داده است.

وجود اين ميل براى تكامل انسان و جذب زن و مرد به يكديگر و تداوم رابطه زناشويى، مهم است. ولى باتوجّه به امور طبيعى ديگر وجود زن- كه آنها را نيز خدا آفريده-، هماهنگى اين امور طبيعى، از اهداف خداوند متعال است. لذا اجراى هريك از آنها بايد براساس ضوابط و چارچوب‌هايى باشد كه هدف خدا نقض نشود.

اگر شما به روان‌شناسى مراجعه كنيد و او به شما بگويد: بچه شما دوست دارد آزاد باشد و هركارى خواست انجام دهد. شما مانع او نشويد. اگر چاقو دست او بود يا اگر مى‌خواست از خيابان رد شود يا خود را از بلندى بيندازد، حق نداريد مانع شويد؛ زيرا اين كار، خلاف طبيعت آزاد و استقلال‌طلبى كودك است. آيا شما به عقل و خرد اين روان‌شناس، خرده نخواهيد گرفت؟ با همه اين اوصاف، از آن‌جا كه خداوند، به طبيعت انسان، آگاه است و مى‌داند كه همه انسان‌ها به يك اندازه، تربيت‌يافته نيستند كه اميال طبيعى خود را در چارچوبى درست قرار دهند و لاجرم لغزش‌هايى براى آنها رخ مى‌دهد كه چه‌بسا به علّت ضعف نفس و كنترل خويش است، ضوابطى را براى ارضاى متعادل همه امور طبيعى آدمى (و ازجمله زنان) قرار مى‌دهد حجاب نيز يكى از همين ابزارهاست كه عملكردهاى فرد را ضابطه‌مند مى‌كند. لذا خداوند در آيه 31 سوره نور، به بازگشت از رفتارهاى نادرست، به سوى اعمالى كه خداپسندانه و انسانى و كمالى‌اند، توجّه داده مى‌فرمايد: «اى مؤمنان، همه به سوى خدا توبه كنيد و بازگرديد، شايد كه رستگار شويد» و در آخر آيه 59 سوره حجرات مى‌فرمايد: «به درستى كه خداوند، آمرزنده و مهربان است».

مراد، اين است كه اگر لغزشى به حكم طبيعت بشرى براى شما پيش آمد، از آن لغزش، استغفار كنيد و دوباره به سوى خداوند، بازبرگرديد كه خداوند، بخشنده و مهربان است.