والدين درحالى‌كه لباس آنها پس رفته يا لباس مناسبى دربر ندارند، واجب باشد، قاعدتا خوابيدن آنها در كنار والدين- كه زمينه مساعدترى براى انحراف جنسى ايجاد مى‌كند- جايز نخواهد بود. ازاين‌رو، والدين بايد به اين امر، توجّه داشته باشند كه بستر كودكانشان را از سنّى كه قادر به اجازه گرفتن براى ورود به اتاق هستند (تقريبا از سن سه سالگى) جدا كنند و كودكان را در اتاق جداگانه‌اى بخوابانند.

همچنين در سنين خاصّى، بستر كودكان دختر و پسر بايد از يكديگر جدا باشد و زير يك پتو نخوابند. در اين زمينه، سه دسته روايات وجود دارد، كه سنين: شش، هفت و ده سالگى را سن جدا كردن بسترها مى‌دانند.

در حديثى امام على عليه السّلام مى‌فرمايد:

إنّه يفرّق بين الصّبيان فى المضاجع لستّ سنين.[1]

رخت‌خواب بچّه‌هاى شش‌ساله بايد از هم جدا باشد.

از آن‌جا كه باهم خوابيدن، ممكن است باعث تماس بدنى آنها با يكديگر و شايد تحريك حس كنجكاوى آنها شود، لذا طبق اصل لزوم علاج واقعه، قبل از وقوع، پيش از آگاه شدن كودكان به لذّت‌هاى جنسى، بايد رخت‌خواب آنها جدا گردد.

در حديث ديگرى، پيامبر صلّى اللّه عليه و اله مى‌فرمايد:

إذا بلغ أولادكم سبع سنين ففرّقوا بين فرشهم ...[2]

هنگامى كه كودكان شما هفت ساله مى‌شوند، رخت‌خواب آنها را از هم جدا كنيد.

نيز همين محتوا را با تعبير ديگرى مطرح كرده است:

فرّقوا بين أولادكم فى المضاجع إذا بلغوا سبع سنين.[3]

رختخواب كودكانتان را از هم جدا كنيد هنگامى كه سن آنها از هفت‌سالگى مى‌گذرد.

[1]. كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 3، ص 436؛ وسائل الشيعة، ج 20، ص 231.

[2]. المستدرك على الصحيحين، ج 1 ص 201؛ كنز العمّال، ج 16، ص 441، ح 45329.

[3]. مكارم الأخلاق، ص 223؛ بحار الأنوار، ج 104، ص 96، ح 54.