سو، نياز به كسب اطّلاعات و آموزش و تجربه والدين، معلّمان و مربيان دارد و از سوى ديگر، تربيت جنسى، چون از سخت‌ترين و حسّاس‌ترين جنبه‌هاى تربيتى است، لازم است كه با ظرافت و سازوكارهاى ويژه، در مقاطع سنّى مختلف، از سوى والدين و مربّيان، پيگيرى شود. تربيت جنسى، علاوه بر رشد سالم و صحيح فرد، از انحرافات، اختلالات و بيمارى‌هاى جنسى او پيشگيرى مى‌كند.

همه اينها از ضرورت پرداختن به تربيت و آموزش جنسى، حكايت دارد و با توجّه به اين‌كه جامعه اسلامى بايد براساس نظام تربيتى اسلام تربيت شود، كشف شيوه‌هاى آموزشى و تربيتى هماهنگ با مبانى، اهداف و اصول به دست‌آمده از متون دينى و سازوكارهاى استخراج‌شده از آيات و روايات، نقطه عطف تربيتى‌اى در جامعه ما محسوب مى‌گردند. بايد توجّه داشت كه هرنوع دانش و آگاهى‌اى كه شخص، به خاطر جنسيت خاص متناسب با سنّ خود و به اقتضاى مرحله‌اى از رشد كه در آن قرار دارد، و جهت تأمين سلامت روانى، جسمى و اجتماعى و تعالى خويشتن و بقاى نسل به آن نيازمند است، آموزش داده شود.

از آنچه گفته شد، روشن مى‌گردد كه آموزش و تربيت جنسى، در دو مقطع: «پيش از ازدواج» و «پس از ازدواج» مطرح مى‌گردد. خداوند مى‌فرمايد:

وَ أَنْكِحُوا الْأَيامى‌ مِنْكُمْ وَ الصَّالِحِينَ مِنْ عِبادِكُمْ وَ إِمائِكُمْ إِنْ يَكُونُوا فُقَراءَ يُغْنِهِمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَ اللَّهُ واسِعٌ عَلِيمٌ\* وَ لْيَسْتَعْفِفِ الَّذِينَ لا يَجِدُونَ نِكاحاً حَتَّى يُغْنِيَهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ.[1]

بى‌همسران خود و غلامان و كنيزان درستكارتان را همسر دهيد. اگر تنگ‌دست‌اند، خداوند، آنان را از فضل خويش بى‌نياز خواهد كرد و خداوند، گشايشگر داناست. و كسانى كه [وسيله‌] زناشويى نمى‌يابند، بايد عفّت ورزند تا خداوند، آنان را از فضل خويش، بى‌نياز گرداند).

اين آيه، درواقع، منطق «ازدواج- خويشتندارى» را مطرح مى‌نمايد؛ يعنى اگر فرد

[1]. سوره نور، آيه 32- 33.