الحديث اهل‌سنّت، وارد احكام و احاديث ما شد.[1] شايد از همين روست كه او مى‌گويد:

امام زمان عج‌الله تعالى فرجه‌الشريف از دست‌گروهى از اصحاب ما؛ به‌ويژه محمّدبن ادريس- كه در بعضى از فتاواى خود، بر چيزى غيراز روايات ائمّه معصومين (عليهم السلام) اعتماد مى‌كردند-، ناراحت است.[2]

اين‌گونه عبارات، نشان مى‌دهد كه ريزش اخبار و بى‌اعتنايى به برخى از آن‌ها، از نگاه اخباريانى چون استرآبادى و استادش ميرزامحمّد و چه بسا افرادى پيش از آنان، تا چه اندازه ناپسند بوده است، و همين باعث مى‌شد كه آنان واكنش نشان دهند و به مخالفت با مسلك اصوليان برخيزند. آنان ادامه روش پيشين را خطرآفرين مى‌ديدند و هشدارهاى آنان درواقع، زنگ خطرى براى پيشگيرى از فراموشى يا كم‌رنگ شدن احاديث اهل بيت (عليهم السلام) بود. چنان كه محدّث بحرانى مى‌گويد:

اين سخت‌گيرى باعث كنار رفتنِ بسيارى از روايات شد و درنتيجه، بسيارى از احكام و اصول و فضائل اهل‌بيت (عليهم السلام) و كرامات آنان، بدون مدرك باقى ماند و چنانچه براى اين احكام، به روايات موثّق، حسن و ضعيف- به اصطلاح متأخّران- تمسّك مى‌شد، بدعت در دين، كذب و افترا لازم مى‌آمد. و مى‌بايست‌

اكثر روايات الكافى‌[3] را نپذيرفت. اين، غفلتى بود كه از آنان سرزد. پس يا بايد به اين روايات اعتماد كرد- همان‌گونه كه اصحاب ما در سده‌هاى نخست، به آنها عمل مى‌كردند-؛ و يا بايد دين و شريعتى را غيراز اين دين و شريعت پذيرفت، و راه سومى هم در پيش نيست. از همين رو [كه اين روش، مفاسد بسيارى را در پى دارد]، خود مجتهدان نيز در بعضى از موارد، ناچارند از اين قانون خارج شوند

[1]. همان، ص 180.

[2]. همان، ص 40.

[3]. الكافى كه مشتمل بر 16199 حديث مى‌باشد حديث صحيح آن 5072، حديث موثق 1118، حديث قوى و حسن 302، حديث ضعيف 9485، حديث زيادات و نوادر و متفرقه 222( هزاره شيخ‌مفيد، ص 391).