شيعه وجود دارد، از اصول چهارصدگانه اصحاب ائمّه (عليهم السلام) گرفته شده و آن اصول هم متواتر و يا محفوف به قرائن اند.[1]

روى اين جهت، علم درايه و رجال فوايد زيادى در نزد اخباريان ندارند و ذكر اسناد اين روايات از باب تبرّك و تيمّن ذكر شده است.

محمّدامين استرآبادى مى‌گويد: فايده اجازه در حديث، و ذكر اسناد نسبت به متعلّق احاديثى كه متواترند مانند كتُب اخبار اماميه كه اجمالًا متواترند و علم به صحّت مضامين آنها داريم، فقط براى تبرّك و تيمّن است و اين، امر مطلوب و مرغوبى است.[2]

بيان شيخ‌حسين كركى، اين است: بعد از آن كه بيان كرديم احاديث ما صحيح است، فايده علم درايه در نزد ما كم است. اماميه نه احتياج به علم درايه دارند و نه نسبت به آن تأليفى داشته‌اند، و عمده مقاصد آن با روش قدما مخالف است. اوّل كسى كه از اصحاب درباره درايه تأليف كرد، شهيد ثانى است كه درايه ابن‌صلاح شافعى را مختصر كرده و بعد شرح نموده است و چون اطّلاع بر عُدّهى شيخ و اصول محقّق نداشت تا فرق بين طريق قدما و متأخّران را بشناسد، بر شيخ و غيرشيخ، در عمل به اخبار، زياد اعتراض كرد.[3]

شيخ‌حرّ عاملى بعد از آن كه طُرُق خودش را به مؤلّفان كتبى كه از آنها روايت نقل مى‌كند، ذكر مى‌نمايد، مى‌گويد: اين طُرُق را ذكر كرديم نه به‌خاطر آن كه عمل به اين روايات، توقّف بر آن طُرُق داشته باشد؛ بلكه آن را از باب تبرّك و تيمّن و

متّصل‌شدن سلسله سند به اصحاب عصمت، ذكر كرده‌ايم؛ زيرا آن كتُب متواترند و قرائن بر صحّت و ثبوت احاديث آنها وجود دارد.[4]

[1]. الفوائد المدنية، ص 60، 65 و 176؛ لوامع صاحب‌قرانى، ج 1، ص 101- 102؛ هداية الامّة، ج 8، ص 581؛ وسائل الشيعة، ج 20، ص 96؛ روضة المتّقين، ج 1، ص 28- 29؛ هداية الأبرار، ص 87 و 89.

[2]. الفوائد المدنية، ص 53.

[3]. هداية الأبرار، ص 102 و 104.

[4]. وسائل الشيعة، ج 20، ص 49( الفائدة الخامسة).