4. وقتى هشام‌بن سالم از امام صادق (ع) در باره نام‌هاى خداوند و اشتقاق آنها سؤال كرد، امام (ع) پس از آن كه پاسخ داد، فرمود: «اى‌هشام! آيا خوب فهميدى كه چگونه دشمنان ما را- كه در دين خدا منحرف شدند- دفع كنى و شبهات آنان را باطل نمايى؟». هشام گفت: آرى.

امام صادق (ع) فرمود: «خداوند، تو را موفّق بدارد».[1]

5. در آن مرسله يونس‌بن يعقوب- كه پيش از اين گذشت-، امام صادق (ع) به يونس فرمود: «اى يونس! دوست داشتم كه علم كلام را به خوبى مى‌دانستى و با اين شخص شامى، مناظره مى‌كردى!».[2]

امام صادق (ع)، در ادامه، حمران بن اعين، محمّدبن طيّار، هشام‌بن سالم و قيس‌بن ماصر را فراخواند و آنان هر يك جداگانه در حضور امام، با شامى مناظره كردند.[3]

در برخى مواقع نيز كه از ائمّه (عليهم السلام) در باره علم كلام سؤال مى‌كردند، آنان مطلقاً استفاده از اين علم را نهى نمى‌كردند؛ بلكه به بعضى اجازه مى‌دادند كه در اين جا چند نمونه را بيان مى‌كنيم:

1. حمزةبن محمّد طيار، به امام صادق (ع) گفت: به من خبر رسيده كه شما از مناظره‌كردن با مخالفان ناخشنود هستيد؟ امام (ع) در پاسخ فرمود:

كسى كه چون تو باشد، عيبى ندارد؛ كسانى كه وقتى پرواز مى‌كنند و اوج مى‌گيرند، به خوبى مى‌توانند بنشينند، و هنگامى كه مى‌نشينند، به خوبى مى‌توانند پرواز كنند و اوج گيرند. پس كسى كه چنين باشد، ما از مناظره او ناراضى نيستيم.[4]

[1]. همان جا.

[2]. عبارت الكافى با اندكى تفاوت، اين چنين است:« لو كنت تحسن الكلام كلّمته»( الكافى، ج 1، ص 171، ح 4).

[3]. تصحيح الإعتقاد( سلسلة مؤلَّفات الشيخ المفيد، ج 5)، ص 70.

[4]. إختيار معرفة الرجال، ص 348، ش 650؛ بحارالأنوار، ج 2، ص 136، ح 39.