6. رواياتى كه كيفيت استدلال به آيات را مى‌آموزند و در مواردى هم كه حكمى با تأمّل و دقّت، از آيه‌اى استفاده مى‌شود،[1] براى يافتن آن حكم، به ظواهر قرآن ارجاع مى‌دهند. حتى در برخى از روايات،[2] امام فردى را به دليل نيافتن حكمى از قرآن، سرزنش كرده است.[3]

7. احاديث فراوانى در سيره ائمّه (عليهم السلام) كه در احتجاجاتشان بر مخالفين يا دوستانشان، به آيات قرآن استدلال مى‌كردند، و اين در صورتى درست است كه طرف مقابل بتواند قرآن را بفهمد.[4] مانند احتجاج حضرت زهرا (عليهاالسلام) با آيه شريف‌ وَ وَرِثَ سُلَيْمانُ داوُدَ[5] بر ابوبكر، براى اثبات ارث خويش؛[6] و استدلال امام صادق (ع) به آيه شريف‌ فَإِنْ طَلَّقَها فَلا جُناحَ عَلَيْهِما أَنْ يَتَراجَعا،[7] بر اين كه عقد موقّت، كفايت از

محلّل نمى‌كند.[8] در رواياتى كه در ابواب فقه متفرّق است، ائمه (عليهم السلام) به قرآن استدلال كرده‌اند.[9]

[1]. مانند استدلال امام باقر( ع) به ظاهر آيه 6 سوره مائده، براى حكم وضو( ر. ك: وسائل الشيعة، ج 1، ص 290 باب 23، از ابواب الوضوء، ح 1) و سخن امام صادق( ع) كه چون مردى پرسيد:« ناخنم قطع شده و انگشتم را با پارچه‌اى بستم، براى وضو چه كنم؟»، در پاسخ فرمود:« اين حكم و امثال آن، از كتاب خدا استفاده مى‌شود»( كتاب من لايحضره الفقيه، ج 1، ص 56، ح 212؛ الكافى، ج 3، ص 33، ح 4؛ تهذيب الأحكام، ج 1، ص 363، ح 1097؛ وسائل الشيعة، ج 1، ص 327 باب 39، از ابواب الوضوء، ح 1 و 5).

[2]. الكافى، ج 6، ص 432، ح 10؛ وسائل الشيعة، ج 2، ص 957،( اغسال المسنوئة، باب 18) ح 1.

[3]. فرائد الاصول، ج 1، ص 145- 147؛ كفاية الاصول، ج 3، ص 207؛ الفوائد الحائرية، ص 284؛ البيان فى تفسير القرآن، ص 263؛ الرسائل الاصولية، رساله أصالة البرائة، ص 362.

[4]. الحقّ المبين فى تصويب المجتهدين و تخطئة الأخباريّين، ص 20؛ فرائد الاصول، ج 1، ص 145.

[5]. سوره نمل، آيه 16.

[6]. الإحتجاج، ج 1، ص 138.

[7]. سوره بقره، آيه 230.

[8]. تهذيب الأحكام، ج 8، ص 34، ح 103.

[9]. كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 1، ص 278، ح 1266؛ تهذيب الأحكام، ج 9، ص 5 و 6، ح 15 و 16؛ تفسير العيّاشى، ج 1، ص 382، ح 118؛ البيان فى تفسير القرآن، ص 265.