مقدّمه‌

برخى از محقّقان، اساساً اخباريگرى را يك روش تحقيق همانند روش اصولى مى‌دانند كه به لحاظ ماهيت، اختلافى با هم ندارند.[1] در اين صورت، اختلافات دوگروه اخبارى و اصولى را بايد از زاويه روش‌شناختى، پى‌گرفت. در برابر، بسيارى از اصوليان و نيز پژوهشگرانى كه از زاويه تاريخى و يا ارزش مذهبى، درباره اخباريگرى بحث كرده‌اند، آن را مكتبى مستقل و دور از مكتب اجتهاد دانسته‌اند.[2] مباحث آينده، درستى يا نادرستىِ هريك از اين ادعاها را معلوم خواهد كرد.

[1]. فرهنگ تشريحى اصطلاحات اصول، عيسى ولائى، ص 51.

[2]. مانند شهيد مطهرى كه از مسلك اخباريگرى، به تندى انتقاد كرده و حتى تلويحاً آن را نوعى انحراف در تشيع دانسته است( ر. ك: اسلام و مقتضيات زمان، ج 1، ص 143- 150).