ندارد؛[1] و رواياتى كه از پيامبر عظيم‌الشأن اسلام (ص) رسيده، تا مورد تأييد ائمه هدى (عليهم السلام) واقع نشود، نمى‌تواند منبع استنباط احكام واقع شود.[2] وى همچنين همه روايات كتب اربعه و 82 كتاب ديگر را متواتر مى‌داند و معتقد است كه قرائنى بر صحّت آنها داريم، و ذكر اسناد نيز از باب تبرّك و تيمّن است.[3]

2. هداية الامّة إلى أحكام الأئمّة (عليهم السلام)، منتخب و گزيده‌اى از وسائل الشيعة با حذف اسناد و مكرّرات آن. بداية الهداية نيز منتخب و برگزيده‌اى از هداية الامّة است كه ترجمه آن را هم به نام نور ساطع نوشته است.[4]

3. إثبات الهداة بالنصوص والمعجزات، دو جلد در فضائل چهارده معصوم (عليهم السلام). در جلد اوّل آن، تمسّك به ادلّه علم كلام را كه از جانب اهل‌بيت (عليهم السلام) ثابت نشده، در اعتقادات جايز نمى‌داند.[5]

4. الجواهر السنية فى الاحاديث القدسيه، اوّلين اثر شيخ‌حرّ عاملى، و اوّلين كتابى كه احاديث قدسى را گردآورده است. خود وى، آن را «برادرِ قرآن» ناميده است.[6]

5. امل الآمل، دو مجلّد در شرح‌حال علماى متأخّر شيعه، به‌ويژه علماى جبل عامل، و نيز شرح‌حال خودش.[7] شيح حرّ خود، اين كتاب را مكمّل و متمّم كتاب رجالى منهج المقال ميرزا محمّد استرآبادى خوانده است كه بيشتر به علماى متقدّم پرداخته بود.

6. الفوائد الطوسية، مشتمل بر صد فايده در مطالب متفرّقه كه بسيارى از رويكردهاى برجسته مكتب اخبار، در آن مطرح شده است؛

7. الايقاظ من الهجعة بالبرهان على الرجعة، رساله‌اى درباره رجعت، مشتمل بر دلايلى از 66 آيه قرآن و ششصد حديث؛

[1]. همان، ص 129 و 152.

[2]. همان، ص 152.

[3]. همان، ج 20، ص 36- 49.

[4]. أمل الآمل، ج 1، ص 142- 144؛ طبقات أعلام الشيعة، ج 6، ص 657.

[5]. إثبات الهداة، ج 1، ص 119، باب 4، ص 132، باب 5 و ص 3.

[6]. أمل الآمل، ج 1، ص 144 و 142؛ الذريعة، ج 5، ص 271، ش 1279 و ج 15، ص 20، ش 96.

[7]. رياض المسائل، ج 5، ص 75.