ثقه و كسى كه به او اعتماد دارم، نقل مى‌كنم».[1] شيخ‌صدوق نيز در كتاب الاعتقادات در مباحثى همچون نزول وحى، و قضا و قدر،[2] به حديثى مرسل استدلال مى‌كند و از همين رو، شيخ‌مفيد به او انتقاد مى‌كند كه چرا در اين باب، به احاديث شاذ و نادرى اعتماد كرده كه بر فرض صحّت، معناى ديگرى دارند.[3] و او را سرزنش مى‌كند كه در اين‌جا، از رُوات تقليد كرده است.[4]

سيدمرتضى نيز كه هم‌عصر اصحاب حديث بوده، در انتقاد از آنان مى‌گويد:

اين اصحاب حديث، در اصول دين از توحيد، نبوت، عدل و امامت به اخبار واحد احتجاج مى‌كنند، و حال آن كه هر عاقلى مى‌داند كه اخبار آحاد در اصول دين حجّيت ندارد.[5]

وقتى از اصحاب حديث از سبب اعتقادشان به توحيد، عدل، نبوّت و يا امامت سؤال كنيد، آنان شما را به روايات ارجاع مى‌دهند و روايات را در آن مورد برايت‌

مى‌خوانند، اگر آنان اين معارف را از جهت صحيح‌[6] شناخته بودند به روايات حواله نمى‌دادند.[7]

و در جاى ديگر مى‌گويد:

[1]. همان، ص 335، ح 3 و ص 339، ح 13 و ص 33، ح 1. نيز پس از نقل روايتى از قاسم شريك مفضّل، مى‌گويد:« او مرد راستگويى است»( الروضة من الكافى، ج 8، ص 374، ح 562). معلوم مى‌شود كه وى، تنها راوى اين حديث بوده و چون خبر او را اطمينان‌آور مى‌داند، به آن عمل مى‌كند.

[2]. الإعتقادات، شيخ‌صدوق، ص 34.

[3]. تصحيح الإعتقاد( سلسلة مؤلَّفات الشيخ المفيد، ج 5)، ص 54.

[4]. تصحيح الإعتقاد( سلسلة مؤلَّفات الشيخ المفيد، ج 5)، ص 120- 122؛ بحارالأنوار، ج 18، ص 248- 250.

[5]. جوابات المسائل الموصليات الثالثة( رسائل الشريف المرتضى، ج 1)، ص 211.

[6]. به نظر سيد مرتضى، وقتى شناخت« از جهت صحيح» است كه مبتنى بر دلايل عقلى باشد و« طريق شناخت خدا، فقط عقل است نه روايات؛ زيرا تا خدا را نشناسيم و به حكمت او شناخت پيدا نكنيم و ندانيم كه كار قبيح انجام نمى‌دهد و دروغگويان را تصديق نمى‌كند، روايات هيچ حجّيتى نخواهند داشت. جوابات المسائل الرازية( رسائل الشريف المرتضى، ج 1)، ص 127.

[7]. مسألة فى إبطال العمل بأخبار الآحاد( رسائل الشريف المرتضى، ج 3)، ص 311.