نكته جالبى كه در آنجا مشاهده كردم اين بود كه قبل از من يك قارى قرآنى كه اهل همان قريه بلال حبشى بود تلاوت قرآن كرد. او هم مخرج «ش» نداشت و به جاى آن «س» تلفظ مى‌كرد. مثلًا مى‌گفت: «إذا السَّمسُ كُوّرَت». مى‌گفت كه ما از نسل بلال حبشى هستيم. آن‌ها پس از گذشت چهارده قرن هنوز هم مخرج «ش» ندارند.

اكثر مردم اتيوپى (حبشه) مسلمان اهل تسنن هستند و اكثر مساجد آن‌ها به نام‌هاى خلفاى راشدين و عايشه و حفصه است كه بنده در خيلى از اين مساجد تلاوت قرآن داشتم.

روزى به ما خبر دادند كه مسجدى به تازگى يافته‌اند، به نام «فاطمه الزهراء». گفتم: حتماً براى قرائت قرآن به اين مسجد برويم.

شبى را وقت گرفتند و ما براى قرائت قرآن به آن مسجد رفتيم. ديدم كه جلوى در ورودى مسجد با يك سنگ مرمر بسيار بزرگ نوشته: «مسجد فاطمة الزهراء». پس از تلاوت كلام الله مجيد از صاحب مسجد كه يك مسلمان سُنّى اهل يمن بود سؤال كردم كه: چطور شد مسجد را به اين نام نهاديد؟

گفت من تصميم داشتم نام اين مسجد را «مسجد عايشه» بگذارم و حتى سنگ آن را هم تهيه كرده بودم؛ اما شبى در عالم رؤيا پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله را ديدم كه فرمودند: فلانى! از اين كه مى‌خواهى نام اين مسجد را به نام همسرم عايشه بگذارى از تو ممنونم، اما در اين شهر مسجد به نام عايشه زياد است. شما اين مسجد را به نام دخترم قرار بده كه اين نام براى تو بركت دارد.

صبح كه از خواب بيدار شدم از هر كه سؤال كردم كه نام دختر پيامبر چه بوده، هيچ كس جواب صريحى به من نداد تا اين كه به سفارت جمهورى اسلامى ايران در آديس آبابا مراجعه كردم و گفتم كه: نام دختر پيامبر اسلام چيست؟ آن‌ها گفتند: «فاطمة الزهراء». من هم اين نام زيبا را بر روى مسجد گذاشتم.