قالَ: أبعَثُهُ يَومَ القِيامَةِ ولَهُ نورٌ بَينَ عَينَيهِ يَتَلَألَأُ.

قالَ: إلهى! فَما جَزاءُ مَن صامَ شَهرَ رَمَضانَ لَكَ مُحتَسِباً؟

قالَ: يا موسى‌! أُقيمُهُ يَومَ القِيامَةِ مَقاماً لا يَخافُ فيهِ.

قالَ: إلهى! فَما جَزاءُ مَن صامَ شَهرَ رَمَضانَ يُريدُ بِهِ النّاسَ؟

قالَ: يا موسى‌! ثَوابُهُ كَثَوابِ مَن لَم يَصُمهُ.[1]

فرمود: [اى موسى!] او را در روز قيامت، در حالى بر مى‌انگيزانم كه نور درخشانى در ميان چشمانش باشد.

گفت: خدايا! پاداش كسى كه براى رضاى تو، ماه رمضان را روزه بگيرد، چيست؟

فرمود: اى موسى! او را در روز قيامت، در جايى قرار خواهم داد كه از [هول و وحشت‌] آن روز نترسد.

گفت: خدايا! پاداش كسى كه براى مردم روزه بگيرد، چيست؟

فرمود: اى موسى! ثواب او، مانند كسى است كه روزه نگرفته است».

[1]. الأمالى، صدوق: ص 276 ح 307، بحار الأنوار: ج 13 ص 327 ح 4.