وَالمِلحُ وما لا احصيهِ أكثَرُ، فَكَيفَ لَكَ أن تَقومَ بِهذَا الشُّكرِ؟

فَقالَ أبوذَرٍّ: إلى‌ اللَّهِ أتوبُ وأستَغفِرُ إلَيهِ مِمّا أحدَثتُ، وإلَيكَ أعتَذِرُ مِمّا كَرِهتَ.

قالَ: ودَعا سَلمانُ أبا ذَرٍّ ذاتَ يَومٍ إلى‌ ضِيافَةٍ، فَقَدَّمَ إلَيهِ مِن جِرابِةِ كِسرَةً يابِسَةً وبَلَّها مِن رَكوَتِهِ.

فَقالَ أبوذَرٍّ: ما أطيَبَ هذَا الخُبزَ لَو كانَ مَعَهُ مِلحٌ!

فَقامَ سَلمانُ وخَرَجَ ورَهَنَ رَكوَتَهُ بِمِلحٍ وحَمَلَهُ إلَيهِ.

فَجَعَلَ أبوذَرٍّ يَأكُلُ ذلِكَ الخُبزَ ويَذُرُّ عَلَيهِ ذلِكَ المِلحَ ويَقولُ: الحَمدُ للَّهِ الَّذى رَزَقَنا هذا القَناعَةَ.

فَقالَ سَلمانُ: لَو كانَت قَناعَةً لَم تَكُن رَكوَتى مَرهونَةً![1]

و فرشتگان در آن عمل كرده‌اند تا آن را به اين جا رسانيده‌اند، و زمين و آهن و چوب در آن عمل كرده‌اند و چارپايان و آتش و هيزم و نمك در عمل آمدن آن به كار رفته‌اند، و نيز چيزهايى كه از شماره كردن آنها عاجزم. پس چگونه مى‌توانى شكر همه اين نعمت‌ها را بگزارى؟

ابوذر گفت: من از اين عمل خود، استغفار مى‌كنم، و به درگاه او توبه مى‌نمايم و از اين كار كه موجب ناراحتى‌ات شد، پوزش مى‌خواهم.

[ديگر] روزى سلمان، ابو ذر را به مهمانى خواند و از ميان يك انبان، يك تكّه نان خشكى بيرون آورد و سپس مقدارى آب بر آن پاشيد.

ابو ذر گفت: چه قدر خوب بود اگر اين نان مقدارى نمك همراه داشت!

در اين هنگام، سلمان بيرون رفت و ظرف آب خود را گرو گذاشت و مقدارى نمك تهيّه كرد و در پيش ابو ذر نهاد.

ابو ذر از آن نمك به آن نان پاشيد و ميل مى‌كرد و مى‌گفت: خداوند را سپاس مى‌گويم كه به ما اين اندازه قناعت روزى نموده است.

سلمان گفت: اگر قناعتى در بين بود، مشك آبم گرو نمى‌رفت!

[1]. عيون أخبار الرضا عليه السلام: ج 2 ص 52 ح 203، بحار الأنوار: ج 22 ص 320 ح 8.