دوم. كرامت طبع، عزّت نفس و خدمت به محرومان. ملقّب شدن عبد العظيم به حضرت «السيّد الكريم»، ريشه در اين ويژگى خانوادگى اين بزرگوار دارد.[1]

دو. تاريخ تولّد و وفات‌

تاريخ دقيق تولّد و وفات حضرت عبد العظيم عليه السلام مشخّص نيست؛[2] امّا در برخى از منابع متأخّر، اين گونه آمده است:

حضرت شاه عبد العظيم كه كنيه‌اش ابو القاسم و ابو الفتح نيز بوده، در روز پنج‌شنبه چهارم ماه ربيع الآخر سنه 173 هجرى قمرى، مطابق 25 تير ماه 158 يزدگردى، در زمان هارون الرشيد در مدينه در خانه جدّش حضرت امام حسن مجتبى متولّد شده ... و پس از مدّت 79 سال و شش ماه و يازده روز قمرى عمر، در روز آدينه پانزدهم شوّال المكرّم سنه 252 هجرى قمرى، مطابق سيزده مهر ماه قديم سنه 235 يزدگردى، در زمان المعتزّ باللَّه عبّاسى به سراى آخرت رحلت نمود.[3]

همچنين در برخى از منابع متأخّر از كتاب نزهة الأبرار سيّد موسى بَرزنجى و

[1]. از شيخ رجبعلى نكوگويان نقل شده است كه حضرت عبد العظيم را در عالم معنا زيارت مى‌كند و از او مى‌پرسد: از كجا به اين مقام رسيديد؟ ايشان پاسخ مى‌دهد:« از راه احسان به خَلق. از قرآن، نسخه‌بردارى مى‌كردم و آن نسخه‌ها را در اختيار مردمى كه طالب آنها بودند، مى‌گذاشتم و دستْ‌مُزد ناچيزى نصيبم مى‌شد كه آن را احسان مى‌كردم»( ر. ك: كيمياى محبّت: ص 210. نيز، ر. ك: همان، فصل هفتم« احسان اولياى خدا»).

نگارنده مى‌گويد: كرامت و احسان آن بزرگوار در عالم برزخ نيز تداوم دارد، اين جانب در اين باره خاطراتى دارم كه برخى از آنها در كتاب آموزنده‌ترين خاطره‌ها خواهد آمد، إن شاء اللَّه.

[2]. در گذشته، در عرف عامّه مردم، كلمه« شاه» در بسيارى از موارد، به نشانه تجليل و احترام به كار مى‌رفت. به اميرمؤمنان على عليه السلام،« شاه مردان» و به امام حسين عليه السلام،« شاه شهيد» يا« شاه شهيدان» مى‌گفتند. در باره حضرت عبد العظيم عليه السلام اين كلمه در كتاب‌هاى سده سيزده و چهارده هجرى( نه كتاب‌هاى قبل از آن) ديده مى‌شود و اين كلمه، جزو نام ايشان نيست.( ر. ك: شناخت‌نامه حضرت عبد العظيم حسنى عليه السلام و شهررى/ مجموعه مقالات چاپ شده: ص 73( مقاله« آشنايى با حضرت عبد العظيم عليه السلام و مصادر شرح حال او»، رضا استادى).

[3]. ر. ك: مجموعه مقالات كنگره بزرگداشت حضرت عبد العظيم عليه السلام: ج 3 ص 181- 185( رساله« عراضة الإخوان: سفرنامه معلّم حبيب‌آبادى به آستانه حضرت عبد العظيم و شهر رى»، محمّدعلى معلّم حبيب‌آبادى).