مى‌خواند. از پيامبر خدا صلى الله عليه و آله نقل شده كه فرمود:

مَا اتَّخَذَ اللَّهُ إبراهيمَ خَليلًا إلّالإطعامهِ الطَّعامَ، وصَلاتِهِ باللَّيلِ والنّاسُ نِيامٌ.[1]

خداوند، ابراهيم را خليل (دوستِ) خود نگرفت، مگر براى آن كه اطعام مى‌كرد و شب‌هنگام كه مردم خواب بودند، نماز مى‌گزارد.

دوم. ابراهيم عليه السلام داراى اين ويژگى بود كه به هيچ نيازمندى، پاسخ منفى نمى‌داد و از هيچ كس چيزى نمى‌خواست. از امام باقر عليه السلام نقل شده كه فرمود:

اتَّخَذَ اللَّهُ عز و جل إبراهيمَ خَليلًا لأنّهُ لَم يَرُدَّ أحَداً، ولَم يَسألْ أحَداً غيرَ اللَّهِ عز و جل.[2]

خداوند عز و جل، ابراهيم را خليل [خود] قرار داد؛ چون دست رد به سينه هيچ حاجتخواهى نزد و از هيچ كس هم جز خداوند عز و جل چيزى نخواست.

سوم. ابراهيم عليه السلام بسيار سجده مى‌كرد. نقل شده كه امام صادق عليه السلام در پاسخ شخصى كه از ايشان پرسيد: «چرا خداوند عز و جل ابراهيم را به عنوان خليل انتخاب كرد؟»، فرمود:

لِكَثَرةِ سُجودِهِ عَلَى الأَرضِ.[3]

زيرا او بسيار بر زمين سجده مى‌كرد.

چهارم. ابراهيم عليه السلام بسيار بر محمّد و خاندان او، درود مى‌فرستاد.

راوى اين حديث، حضرت عبد العظيم عليه السلام از امام هادى عليه السلام است، آنطور كه گذشت.

گفتنى است كه همه اين احاديث را مرحوم شيخ صدوق رحمه الله در علل الشرائع آورده است، و تعارضى ميان آنها وجود ندارد؛ زيرا انتخاب ابراهيم عليه السلام به عنوان «خليل و دوست خداى سبحان» دلايل مختلفى داشته كه در هر حديثى، به يك و يا چند دليل آن، اشاره شده است.

[1]. علل الشرائع: ص 35 ح 4.

[2]. علل الشرائع: ص 34 ح 2.

[3]. علل الشرائع، ص 34 ح 1.