فرمود:

مَن أدّى‌ فَريضَةً فَلَهُ عِندَ اللَّهِ دَعوَةٌ مُستَجابَةٌ.[1]

كسى كه نماز واجبى را انجام دهد، در نزد خدا يك دعاى مستجاب دارد.

البتّه اين، در صورتى است كه مانعى براى اجابت دعا وجود نداشته باشد.[2]

2. جواز ورود به بهشت‌

دومين اثر نماز، اين است كه نمازگزار در جهان پس از مرگ، مى‌تواند از نعمت‌هاى بهشت جاويد، بهره‌مند گردد. در احاديث فراوانى به اين اثر اشاره شده است، مانند آنچه از پيامبر صلى الله عليه و آله نقل شده كه فرمود:

مِفتاحُ الجَنَّةِ الصَّلاةُ.[3]

نماز، كليد بهشت است.

اين تعبير، مانند تعبير «اباحه بهشت براى نمازگزار»، حاكى از نقش تكوينى نماز براى بهره‌گيرى از نعمت‌هاى بهشتى است، بدين معنا كه افراد بى‌ايمان و بى‌نماز، در نظام تكوينى عالم آخرت نمى‌توانند از نعمت‌هاى الهى استفاده كنند، چنان كه اهل بهشت در پاسخ اهل دوزخ كه از آنها درخواست مى‌كنند از نعمت‌هايى كه برخوردارند به آنها نيز بدهند، مى‌گويند: إِنَّ اللَّهَ حَرَّمَهُما عَلَى الْكافِرِينَ؛ خداوند، آن دو (آب و ساير نعمت‌هاى بهشتى) را بر كافران حرام كرده.[4] اين حرمت، حرمت تشريعى نيست؛ بلكه حرمت تكوينى است.

[1]. الأمالى، مفيد: ص 118.

[2]. براى آگاهى از موانع اجابت دعا، ر. ك: نهج الدعاء، از همين مؤلّف.

[3]. سنن الترمذى: ج 1 ص 10 ح 4.

[4]. اعراف: آيه 50.