ابو الوَرد آمد و به امام صادق عليه السّلام گفت: رحمت خدا بر تو باد! كاش بدن خويش را از كجاوه [و رنج سفر،] آسوده مى‌ساختى!

امام صادق عليه السّلام فرمود: «اى ابو الوَرد! من دوست دارم شاهد" منافعى" باشم كه خداى متعال فرموده است: (تا شاهد منافعى براى خود باشند). همانا هيچ‌كس در حج حضور نمى‌يابد، مگر آنكه خداوند، او را سود مى‌بخشد. شما، آمرزيده برمى‌گرديد؛ ولى ديگران، خانواده و ثروتشان حفظ مى‌شود».

290. الكافى- به نقل از ربيع بن خَيثَم-: امام صادق عليه السّلام را در حالى ديدم كه به شدّت بيمار بود و ايشان را داخل تخت روان، دور كعبه طواف مى‌دادند. پس هرگاه به ركن يمانى مى‌رسيد، دستور مى‌داد تا او را بر زمين بگذارند. پس دستش را از دريچه آن تخت روان، بيرون مى‌آورد و بر زمين مى‌كشيد و سپس مى‌فرمود: «بلندم كنيد».

چون اين كار را چندبار، در هر دور انجام داد، به ايشان گفتم: فدايت شوم، اى پسر پيامبر! اين كار برايتان دشوار است.

فرمود: «از خداوند شنيده‌ام كه مى‌فرمايد: (تا شاهد منافعى براى خودشان باشند).

پرسيدم: منافع دنيا، يا منافع آخرت؟

فرمود: «همه [آنها]».

291. امام رضا عليه السّلام- در پاسخ سؤال‌هاى محمّد بن سنان نوشت-: علّت حج، ورود به [ميهمان‌سراى‌] خداى متعال و طلب افزايش و بيرون آمدن از گناهان است و براى آنكه از گذشته توبه كند و عمل از سر گيرد. و نيز در حج، خرج كردنِ ثروت‌ها و رنج و خستگى و باز داشتن بدن‌ها از خواسته‌ها و لذايذ و در عبادت، به خدا نزديك شدن و فروتنى و كرنش و مذلّت [در پيشگاه حق‌] و بيرون آمدن در گرما و سرما و ايمنى و ترس است، به صورت حركتى پيوسته. نيز در حج، براى همه مردم، منافعى است و شوق و كشش و بيم به سوى پروردگار سبحان است.