فصل دوم اين پايان‌نامه، در باره ذاكران و جايگاه آنان در ديدگاه قرآن كريم و ائمه معصومان عليهم السلام است. نويسنده به تناسب، زمينه‌هاى نفسانى ذاكران، مصاديق ذاكران، فرق بين ذاكران واقعى و منافقان، ويژگى‌هاى ذاكران و مؤمنان حقيقى، و سرانجام ذاكران از ديدگاه حضرت على عليه السلام را بررسى مى‌كند و به بحث در باره علت وجوب پيوستن به ذاكران مى‌پردازد.

فصل سوم، در باره موانع ذكر است. در اين فصل نيز موانع ذكر از جمله هوس، حب مال، حب فرزند، حب حكومت و مسائلى از اين قبيل را پژوهش مى‌كند. از ديگر موانع ذكر غفلت است. نگارنده، به تناسب، ابتدا معناى لغوى «غفلت» و سپس ويژگى‌ها و موارد غفلت و پيامدها و كيفر غافلان را يادآور مى‌شود و علل اين غفلت را نيز در چند عرصه، از جمله آرزوها و آمال طولانى و شيطانى برمى‌شمارد.

274. ذوى القربى در قرآن، سنّت و تاريخ‌

، قدسيه حسنى، دكترى علوم قرآن و حديث، دانشكده اصول دين تهران، استاد راهنما: آية اللَّه محمّد هادى معرفت، استاد مشاور:

دكتر مجيد معارف، 1379، 167 ص.

سعى نگارنده در اين نوشتار، زدودن گوشه‌اى از شبهات مطروحه از طرف برخى از مغرضانِ عالِم يا جاهلان مقلد، در باره حقايقى از قرآن است كه در حقانيت اهل بيت عصمت و طهارت نازل شده است.

وى، با ادله قرآنى و روايى و مستندات تاريخى، به بيان حقيقت و نظر علماى شيعه و سنّى و تحليل آن پرداخته است.

نگارنده، در سه بخش- كه خود شامل فصول متعددى است- اين نظرات را مورد نقد و بررسى قرار داده است:

بررسى معانى لغوى و ادبى واژه «قربى»، بررسى آراى مفسّران مختلف، اعم از شيعه و سنّى، بيان مفهوم اجر و مزد رسالت و همراهى قرآن به عنوان ثقل اكبر با عترت وثقل اصغر، و ارتباط آن با آيه تطهير، در بخش اوّل، به تفصيل آمده است.

در بخش دوم، به بررسى روايات مختلف از پيامبر صلى الله عليه و آله و ائمه معصومان عليهم السلام پرداخته است كه در آن، به صراحت، به معرفى ذى القربى و انتساب اين آيه به خود سخن گفته‌اند.

در بخش سوم، به نقش ذى القربى يا ائمه معصومان عليهم السلام، پس از وفات پيامبر صلى الله عليه و آله، از بُعد تاريخى توجّه نموده است. شخصيت علمى، فرهنگى، تربيتى و بُعدِ مبارزاتى و سياسى‌