عمومى شدن حديث، آسيبها و آفتهايى نيز داشت. عامى‌نگرى و يا نگارش عوام‌گرايانه در اين بستر پديد آمد. مقصود از گرايش عوام‌زده آن است كه براى پاسخ‌گويى به نيازهاى جديد بدون پيش‌بينى لازم، به توليد و تكثير آثارى بدون مبانى دقيق و عميق علمى پرداخته شود.

آگاهى نداشتن اقشار فرهيخته مذهبى در استفاده از اقيانوس معارف شيعى و صيد درّ و مرجان موجود در آن طبيعى بود. حوزه‌هاى علميه بيشتر به سمت فقه و اصول گرايش داشتند و آمادگى پاسخ‌گويى به اين نياز را در خود نمى‌ديدند. سخنان خطابى و يا توده‌گرا نيز تنها در محدوده خاصّ مكانى و زمانى جلوه‌گر مى‌شد و پس از آن فروغى نداشت.

اشتباهات و كج‌فهمى‌هاى سهوى و عمدى نيز در اين ميان پديد مى‌آمد. منشأ اين اشتباهات، سهل‌انگارى در مبانى و روشهاى بازشناسى متون شيعى بود. حديث اهل بيت عليهم السلام را مى‌توان به گونه‌اى ساده فهميد، ولى دست‌يابى به عمق معارف آن محتاج به فراهم ساختن زمينه‌هاى لازم در شناخت مبانى و روشها است. اين مهم، وظيفه حديث‌پژوهان جوان و نسل جديد محققان حديثى را سخت‌تر و بااهميت‌تر مى‌سازد.

2. نگاه علمى به حديث‌

گسترش توجه به حديث و منابع حديثى، پيامدهاى ديگرى نيز داشت. پديدار شدن سؤالات، شبهات و اشكالات درباره برخى متون طبيعى بود. اين سؤالات گاه از سوى معتقدان به مكتب و باورهاى شيعى و براى دست‌يابى به فهم برتر بود و گاه از سوى مخالفان و معاندان براى ايرادگيرى و آشكار نمودن جلوه‌اى نازيبا از فرهنگ شيعى رخ مى‌نمود.

بسيارى از متون حديثى كه با وصف‌

«صَعْبٌ مُسْتَصْعَبٌ»

معرفى شده بودند و از اسرار شمرده مى‌شدند اكنون به مدد وسايل ارتباطى در اختيار توده مردم، خواه موافق و خواه مخالف قرار داشت.

فهم نامناسب برخى از متون، زمينه را براى تهاجم به فرهنگ شيعى آماده مى‌ساخت. گفتنى است كه در سالهاى اخير از سوى متعصبان، چندين كتاب در نقد