در علم رجال، نگاشته‌هاى فراوانى در اين دوره نوشته شد. تفرشى (م 1021 ه) كتاب رجال مفيدى نوشت. ميرزا محمد استرآبادى نيز سه كتاب در علم رجال نوشت؛ كتاب كبير، متوسط و صغير.

كتاب رجال كبير او با نام منهج المقال فى تحقيق أحوال الرجال بزرگ‌ترين كتاب رجالى تا آن زمان است. نويسنده تمامى راويان كتب اربعه و ديگر افراد موجود در كتابهاى رجالى پيشين را به گونه الفبايى آورده است. او اقوال عالمان پيشين و حتى نظرات اهل سنّت را درباره راويان شيعى نقل كرده است.

عنايت‌الله قهپايى (م 1016 ه) نيز ترتيب رجال كشى و ترتيب فهرست شيخ طوسى را نوشته است. كتاب مشهور او مجمع الرجال فى معرفة أحوال الرجال، جامع كتب رجالى پيشين است.

عبدالنبى بن سعد جزائرى (م 1021 ه) در كتاب خويش «حاوي الأقوال في معرفة الرجال» شيوه جديدى به كار گرفت و راويان را در چهار گروه صحيح، حسن، موثق و ضعيف طبقه‌بندى كرد.

علامه محمدتقى مجلسى مشيخه فقيه را شرح كرد. علامه محمد باقر مجلسى نيز نگاشته‌اى در علم رجال دارد.

يكى از بهترين نگارشهاى رجالى در شناخت راويان و طبقات آنان با استفاده از اساتيد و شاگردانشان كتاب جامع الرواة نوشته محمد بن على اردبيلى است. آيت الله بروجردى (رحمه الله) بزرگ رجالى قرن اخير به اين كتاب اهميت فراوان مى‌داده‌اند. با مراجعه به كتابهايى چون الذريعه و مصفى المقال فى علم الرجال مى‌توان نام و مشخصات شمارى ديگر از كتابهاى رجالى را به دست آورد.[1]

غريب الحديث نيز در اين دوران مورد توجه قرار گرفت. مرحوم فخرالدين طريحى (م 1085 ه) كتاب مجمع البحرين و مطلع البدرين را در غريب القرآن و غريب الحديث نگاشت. او در نگارش اين كتاب از تمامى كتابهاى غريب الحديث اهل سنّت كه پيش از او نوشته شده بود استفاده كرد. افزون بر آن بسيارى از واژه‌ها و متون حديثى شيعى را نيز بدان اضافه نمود.[2]

[1]. توضيحات بيشتر درباره برخى از كتابهاى رجالى اين دوره را در مبحث كتاب‌شناسى كتب رجالى خواهيد يافت.

[2]. ر. ك: عبدالهادى مسعودى، سير تدوين غريب الحديث، مجله علوم حديث، شماره 13.