به اين دو جدّ خويش اشاره كرده و به آن مى‌بالد.

سيد بن طاووس دوران عمر خود را در حِلّه، بغداد، نجف، كربلا، كاظمَين و سامرا گذراند. او نزد خليفه عباسى، سرشناس و مورد اعتماد بود و با مُستَنْصِر، روابط خوبى داشت.

با وجود اين، اصرارهاى خليفه عباسى براى پذيرفتن مقامى از جانب او، حتى نقابت سادات و ...، سودى نبخشيد و هيچ منصبى را نپذيرفت. او پس از هجوم مغول به رهبرى هلاكو، در جلوگيرى از گسترش خونريزى تلاش كرد. ارتباط او با خواجه نصير طوسى نيز اين موقعيت را براى او فراهم كرد كه در تلاش خود موفق باشد. نظريه مشهور او در پاسخ هلاكو نشان از تيزبينى وى دارد. هلاكو خان مغول، از عالمان مسلمان پرسيد: پادشاه عادل كافر برتر است يا فرمانرواى مسلمان ستمگر؟

سيد بن طاووس در جواب نوشت: پادشاه عادل كافر برتر است. بقيه عالمان نيز اين مطلب را تأييد كردند. جواب سيد بن طاووس برگرفته از حديث نبوى است كه فرمود:

«المُلْكُ يَبقِي مَعَ الكُفرِ ولا يَبقِي مَعَ الظُّلمِ.»

او در اين زمان و به اصرار خواجه نصيرالدين طوسى، منصب نِقابت علويان را پذيرفت.

گذشته از شخصيت اجتماعى سيد بن طاووس، مقام علمى او نيز بسيار والا و ارزنده بود. اساتيد و شاگردان سيد فراوان بوده‌اند. علامه حِلّى، پدر علامه حِلّى و برادرزاده سيد بن طاووس از مشهورترين شاگردان او هستند.

زهد، تقوا و قداست سيد بن طاووس از زمان حيات او شهره است. او را صاحب كرامات شمرده‌اند كه با امام مهدى عليه السلام نيز ارتباط داشته است. شيفتگى وى به امام مهدى عليه السلام در نوشته‌هاى گوناگون او مشهود است.

سيد بن طاووس در سال 664 هجرى در بغداد از دنيا رفت و در نجف اشرف مدفون گشت.[1]

آثار

شهرت ابن‌طاووس به نگاشته‌هاى فراوان او در حديث، تاريخ و اخلاق است. ابن‌طاووس نماد ادعيه‌نگارى در ميان مؤلفان شيعى است.

[1]. زندگى مفصل او در ابتداى كتاب كتابخانه سيد بن طاووس و مقدمه برخى از كتابهاى او آمده است.