را نمى‌فهمد؛ اما يك انسان موحد، نسبت به مردمْ متعهد است.

وقتِ اين خطبه، تمام شده است و بيش از اين نمى‌توانم در باره اصل اعتدال و ميانه‌روى در زندگى صحبت كنم.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ. الْهيكُمُ التَّكاثُرُ حَتّى‌ زُرْتُمُ الْمَقابِرَ كَلَّا سَوْفَ تَعْلَمُونَ ثُمَّ كَلَّا سَوْفَ تَعْلَمُونَ كَلَّا لَوْ تَعْلَمُونَ عِلْمَ الْيَقينِ لَتَرَوُنَّ الْجَحيمَ ثُمَّ لَتَرَوُنَّها عَيْنَ الْيَقينِ ثُمَّ لَتُسْئَلُنَّ يَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعيمِ‌[1]

خطبه دوم‌

بسم اللّه الرّحمن الرّحيم‌

الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمينَ وَ الصَّلاةُ وَ السَّلامُ عَلى‌ سَيِّدِنا وَ نَبِيِّنا ابِى الْقاسِمِ مُحَمَّدٍ وَ عَلِىٍّ اميرِ الْمُؤْمِنينَ وَ فاطِمَةَ الزَّهْراءِ سَيِّدَةِ نِساءِ الْعالَمينَ وَ عَلَى الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ وَ عَلِىِّ بْنِ الْحُسَيْنِ وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِىٍّ وَ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ وَ عَلِىِّ بْنِ مُوسى‌ وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِىٍّ وَ عَلِىِّ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ الْحَسَنِ بْنِ عَلِىٍّ وَ الْحُجَّةِ الْقائِمِ الْمُنْتَظَرِ الْمَهْدِىِّ صَلَواتُ اللَّهِ وَ سَلامُهُ عَلَيْهِمْ اجْمَعينَ.

در خطبه دوم، چند نكته را خدمتتان عرض مى‌كنم. هر چند شايد اين نكاتْ تازگى نداشته باشند، يادآورىِ آنها لازم است.

آنچه امروز بر جهان اسلام يا سرزمين‌هاى مسلمان‌نشين مى‌گذرد، اميدوار كننده يا رضايت‌بخش نيست. امروز سرزمين‌هاى اسلامى با مشكلاتى روبرو هستند. بزرگ‌ترينِ اين مشكلات، حضور نظامى شيطان بزرگ در خليج فارس است. حضور نظامى شيطان بزرگ در منطقه خليج فارس، در ظاهر، يك بلا است؛ اما در واقع يك بلا نيست، بلكه ده‌ها و صدها بلا است.

انقلاب اسلامى ايران، يك سيلىِ محكم، به صورتِ شيطان نواخت، او را تنبيه و رسوا نمود و مجبورش كرد تا يك قدم، عقب‌نشينى كند. اكنون شيطان بزرگ بهانه‌هايى به دست آورده و با حضور نظامى خود در منطقه، دو قدم به پيش نهاده است.

آمريكا با نيم ميليون نظامى و قدرتِ جنگىِ جهنمىِ آنها، به منطقه خليج فارس آمده و منطقه را تسخير كرده است.

هنگامى كه آمريكا به خليج فارس آمد، در يك روزِ عاشورا به بعضى از مرزهاى ايران حمله كرد. در آن هنگام، آمريكا پى در پى ما را تهديد مى‌كرد، كه تا يك ساعتِ ديگر به شما حمله مى‌كنم.

پس از اولين حمله آمريكا، من در خطبه‌هاى اولين يا دومين نماز جمعه گفتم:

آمريكا دروغ مى‌گويد. در خليج فارس واردِ جنگ نخواهد شد؛ زيرا آمريكا براى جنگ نظامى به خليج فارس نيامده است، بلكه براى جنگِ قدرت و جنگ اقتصادى به خليج فارس آمده است. آمريكا نيروهايش را به خليج فارس آورده تا بتواند نفتِ منطقه را بِبَرَد، وحدت اروپا را بر هم بزند، از كشورهاى صنعتى هم زهرِ چشم بگيرد و ...

امروز مى‌توان گفت كه: آمريكا به اهداف خود در خليج فارس دست يافته است. آمريكا در خليج فارس، آسيب‌هاى فراوانى به منافع ايران، عربستان، كويت، امارات و ديگران وارد كرده است.

با آمدنِ آمريكا به خليج فارس، نفتْ گران شده است. در نتيجه، كشورهاى صنعتى انرژى را با قيمتى بسيار بيشتر از گذشته خريدارى مى‌كنند. عربستان با اين دست، پول را از ژاپن مى‌گيرد و با دستِ ديگر، آن پول را به آمريكا مى‌دهد.

اگر بهانه بحران خليج فارس به وجود نيامده بود، آمريكا نمى‌توانست اين همه پول از آلمان، ژاپن و ديگر كشورهاى صنعتى بگيرد.

[1]- سوره تكاثر( 102).