بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ اذا جاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَ الْفَتْحُ وَ رَأَيْتَ النَّاسَ يَدْخُلُونَ فى‌ دينِ اللَّهِ افْواجاً فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبّكَ وَ اسْتَغْفِرْهُ انَّهُ كانَ تَوّاباً[1] و السلام عليكم و رحمة اللّه و بركاته.

40 جمعه 5 فروردين 1367- دانشگاه تهران مهم‌ترين عناوين: صبر انقلابى، بمباران شيميايى مردم حلبچه‌

خطبه اول‌

بسم اللّه الرّحمن الرّحيم‌

الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمينَ وَ الصَّلاةُ وَ السَّلامُ عَلى‌ اشْرَفِ الأَنْبِياءِ وَ الْمُرْسَلينَ ابِى الْقاسِمِ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّيِّبينَ الطَّاهِرينَ.

خداوند مى‌فرمايد:

«... انَّهُ مَنْ يَتَّقِ وَ يَصْبِرْ فَانَّ اللَّهَ لا يُضيعُ اجْرَ الْمُحْسِنينَ»[2]

[... هر كس كه پرهيزكارى كند و شكيبايى ورزد، خدا مزدش را تباه نمى‌سازد.]

در اين آيه شريفه، خداوند به دو عامل مهمّ سعادت يعنى تقوا و صبر اشاره مى‌كند.

تقوا عبارت است از اجتناب از گناهان، زشت‌كارى‌ها، پليدى‌ها و عمل به واجبات، اطاعت پروردگار، انجام كارهاى نيك و صالح.

تقوا عامل نجات انسان‌ها در دنيا و آخرت است. تقوا، انسان را از خشم و عذاب پروردگار نجات مى‌دهد.

در قرآن كريم بر كمتر موضوعى همانند تقوا تأكيد و به رعايتِ آن دستور داده شده است. قرآن كريم با عبارت‌هاى مختلف مانند:

«اتَّقُوا اللَّهَ»[3]

[پرهيزكار باشيد.]

«انَّ اللَّهَ مَعَ الَّذينَ اتَّقَوْا وَ الَّذينَ هُمْ مُحْسِنُونَ»[4]

[خدا با كسانى است كه مى‌پرهيزند و كسانى كه نيكى مى‌كنند.]

و عبارات ديگر، همگان را به رعايت تقوا تشويق مى‌كند.

در آيه شريفه اخير، خداوند فرموده است:

من همراهِ محسنين هستم. همچنين فرموده است: من اجر و مزد و پاداشِ محسنين را ضايع نمى‌كنم. اين نكته نيز تشويق ديگرى بر رعايت تقوا است.

عامل ديگر سعادت انسان كه خداوند به آن امر فرموده، صبر است. صبر، استقامت، مقاومت، شكيبايى و تحمّل، الفاظ مختلفى هستند كه با كمى اختلاف در معنا، همگى از يك مطلبِ معنوىِ بسيار مهم، حكايت مى‌كنند.

آيات قرآن و سخنان پيامبر صلى الله عليه و آله تأكيد بسيار عجيبى بر اهميت صبر كرده‌اند.

امام صادق عليه السلام فرموده است:

«الصَّبْرُ مِنَ الايمانِ بِمَنْزِلَةِ الرَّأْسِ مِنَ الْجَسَدِ فَاذا ذَهَبَ الرَّأْسُ، ذَهَبَ الْجَسَدُ. كَذلِكَ اذا ذَهَبَ الصَّبْرُ، ذَهَبَ الايمانُ.»[5]

[صبر نسبت به ايمان، مانند سَر است نسبت به تن؛ كه چون سر برود، تن هم مى‌رود.

همچنين اگر صبر برود، ايمان هم مى‌رود.]

اگر ايمان را به پيكره يك انسان تشبيه كنيم، صبر، سَرِ آن پيكره خواهد بود.

همان گونه كه اگر يك انسان سَر نداشته باشد مى‌ميرد، انسان مؤمن نيز اگر صبر نداشته باشد، ايمانش مى‌ميرد.

[1]- سوره نصر( 110).

[2]- سوره يوسف( 12)، آيه 90.

[3]- سوره بقره( 2)، آيه 282.

[4]- سوره نحل( 16)، آيه 128.

[5]- اصول كافى، كتاب الايمان و الكفر، ج 3، ص 140.