«ابوجعفر» مى‌باشد. پدرش «حضرت سجاد عليه السلام» و مادرش «فاطمه دخترامام حسن مجتبى» بود. اول ماه رجب سال 57 هجرى در شهر «مدينه» متولد شد و در سال 95 هجرى يعنى در 38 سالگى به امامت رسيد. چون در اواخر عمر آن حضرت دستگاه بنى‌اميه دچار ضعف و از هم پاشيدگى شده بود، حضرت توانست با استفاده از اين فرصت، معارف و احكام اسلامى را براى مردم بيان كرده، شاگردان فراوانى تربيت نمايد. وى روز هفتم ماه ذى‌الحجه سال 114 هجرى در سن 57 سالگى به شهادت رسيد و در قبرستان «بقيع» در «مدينه» به خاك سپرده شد.

6- حضرت جعفر بن محمد معروف به امام جعفر صادق عليه السلام‌

نام آن حضرت «جعفر» ولقب وى «صادق» و كنيه‌اش «ابوعبداللَّه» است. پدرش «امام باقر عليه السلام» و مادرش «امّ فَروِه» از زنان پرهيزكار آن عصر مى‌باشد. حضرت در 17 ربيع‌الاول سال 83 هجرى در «مدينه» به دنيا آمد و در سن 32 سالگى به امامت رسيد. ايشان سراسر عمر خويش را وقف تعليم و تربيت هزاران شاگرد نمود و درهاى علوم اسلامى را به روى مسلمانان گشود؛ به طورى كه نزديك به چهار هزار نفر از حضرت، حديث نقل كرده و عده‌اى از آنها به مقام والايى در دانش رسيدند.

«جابربن‌حيان» پايه‌گذار علم شيمى، «هشام‌بن‌حكم» دانشمند كلام و علم اصول عقايد از جمله اين افراد هستند. ايشان توسط «منصور دوانيقى» يكى از خليفه‌هاى بنى عباس مسموم شد و روز 25 شوال سال 148 هجرى در سن 65 سالگى چشم از جهان فروبست. عمر اين امام بزرگوار در ميان امامان شيعه از همه بيشتر بوده است و به همين جهت به حضرت‌