«مسأله 2427» در «اجاره اشخاص» كسى كه اجاره مى‌كند «مستأجر» و كسى كه مورد اجاره قرار مى‌گيرد «اجير» و مال التّجاره «اجرت» نام دارد؛ حال اگر اجير با انسان شرط كند كه فقط براى خود انسان كار كند، نمى‌شود او را به ديگرى اجاره داد و اگر شرط نكند و اطلاق اجاره هم منصرف به اين نباشد كه براى خود انسان كار كند، چنانچه او را به چيزى كه اجرت او قرارداده اجاره دهد، بايد زيادتر نگيرد و اگر به چيز ديگرى اجاره دهد، مى‌تواند زيادتر بگيرد.

«مسأله 2428» اگر انسان اجير شود كه كارى را انجام دهد- مثلًا لباسى را بدوزد- نمى‌تواند ديگرى را براى آن كار به قيمت كمتر اجير كند، مگر اين كه مقدارى از كار را خودش انجام دهد- مثلًا پارچه را خودش ببرد- و در مورد تحويل دادن پارچه به ديگرى، بايد از صاحب پارچه اجازه بگيرد.

شرايط مالى كه آن را اجاره مى‌دهند

«مسأله 2429» مالى كه اجاره مى‌دهند چند شرط دارد:

اوّل: آن كه معيّن باشد؛ پس اگر بگويد: «يكى از خانه‌هاى خود را اجاره دادم» درست نيست.

دوم: مستأجر آن را ببيند يا كسى كه آن را اجاره مى‌دهد، خصوصيّات آن را بگويد تا كاملًا معلوم باشد.

سوم: تحويل دادن آن ممكن باشد؛ پس اجاره دادن اسبى كه فرار كرده باطل است.

چهارم: آن مال به واسطه استفاده كردن از بين نرود؛ پس اجاره دادن چيزهايى كه با استفاده مستهلك مى‌شوند، مانند نان و ميوه و خوردنى‌ها صحيح نيست.

پنجم: استفاده‌اى كه مال را براى آن اجاره داده‌اند ممكن باشد؛ پس اجاره دادن زمين براى زراعت در صورتى كه آب باران براى آن كفايت نكند و از آب نهر هم مشروب نشود، صحيح نيست.

ششم: چيزى كه اجاره مى‌دهد مال خود او باشد و اگر مال كس ديگرى را اجاره‌