احكام زكات‌

زكات از واجبات بزرگ الهى است كه در قرآن و روايات در كنار نماز و اعتقاد به آخرت قرار گرفته است و هدف از آن تأمين اجتماعى، تعديل ثروت، تأمين زندگى فقرا، ايجاد تسهيلات و منافع عمومى و دينى و جذب غير مسلمانان به اسلام است و يقيناً اگر ثروتمندان زكات اموال خويش را بپردازند، فقر از جامعه اسلامى رخت برمى‌بندد. امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد: «همانا خداوند عزّوجلّ در اموال ثروتمندان براى فقرا به اندازه كفايت آنان واجب فرموده است و اگر مى‌دانست آن مقدار كفايت نمى‌كند، هر آينه بر آن مى‌افزود. آنچه بر سر فقرا آمده است به سبب كاستى الهى نيست، بلكه به علّت منع حقوق آنان از سوى كسانى است كه حقوق فقرا را ادا نمى‌كنند و به درستى اگر مردم حقوق مستمندان را ادا مى‌كردند، آنان در رفاه زندگى مى‌كردند.»[1] با برچيده شدن فقر از جامعه، امنيت اجتماعى نيز حاكم مى‌گردد؛ على عليه السلام مى‌فرمايد: «اموال خويش را با زكات پاسدارى كنيد.»[2] پرداختن زكات موجب رهايى از عذاب الهى‌[3] و حافظ جان و مال است و خداوند عزّوجلّ مى‌فرمايد: «هر آنچه را در راه خداوند انفاق مى‌كنيد خداوند به شما باز مى‌گرداند و او بهترين روزى دهندگان است.»[4] نماز با پرداختن زكات است كه به ثمر مى‌نشيند چنانكه در روايت آمده است: «آن كسى كه نماز به پاى‌دارد و زكات نپردازد

[1]- وسائل الشيعة، چاپ آل البيت، باب 1 از« أبواب ما تجب فيه الزكاة»، ح 2، ج 9، ص 10.

[2]- نهج البلاغه، صبحى صالح، حكمت 146.

[3]-« آنان را كه طلا و نقره گنجينه مى‌كنند و آن را در راه خداوند انفاق نمى‌كنند، به عذاب دردناك بشارت ده.»، توبه( 9): 34.

[4]- سبأ( 34): 39.